آشنایی با نژاد بیگل : شکارچی‌هایی با شامۀ قوی
سگ‌هایی کوچک و جسور که همراهی فعال برای بچه‌ها و بزرگ‌ترها هستند. سگ‌های نژاد بیگل (Beagle) شاد و بازیگوشند، اما خوی شکاری که در نهاد آن‌هاست، سبب می‌شود سگ‌های مقاومی باشند و تربیت آنها به صبر و روش‌های خلاقانۀ تربیتی نیاز داشته باشند. راهنمای آنها در زندگی‌شان بینی آن‌هاست و وقتی بوی خوشی را دنبال می‌کنند، خوشبخت‌ترین سگ روی زمینند. آنها در اصل به عنوان شکارچی بوها (scenthound) پرورش داده می‌شدند تا حیوانات کوچک مثل خرگوش و خرگوش صحرایی را شکار کنند. هنوز هم در بسیاری از کشورها، از جمله امریکا، از بیگل‌ها برای شکار استفاده می‌شود.
نگاهی مختصر به سگ‌های نژاد بیگل
گروه نژادی: سگ‌های شکاری.
قد: 33 تا 38 سانتی‌متر، از شانه تا زمین.
وزن: 8.1 تا 13.6 کیلوگرم.
طول عمر: 10 تا 15 سال.
مقاومت در برابر چشمان قهوه‌ای یا فندقی بیگل‌ها با آن نگاه مهربان و آرام دشوار است. آنها، در کنار طبیعت شکاری‌شان، شاد، معاشرتی و دوست‌داشتنی هستند. در عین حال، مصمم و کنجکاو و شکمو هم هستند. بیگل‌ها اهل پارس کردن نیستند، ولی سه نوع صدا تولید می‌کنند: پارس کردن، زوزه کشیدن و صدایی بین این دو. این صدا را زمانی تولید می‌کنند که به شکار می‌رسند یا فکر می‌کنند ساعت 6 صبح زمان بیدار کردن همسایه‌هاست!
از آنجا که بیگل‌ها سگ‌هایی بوده‌اند که گروهی زندگی می‌کردند، امروزه هم زندگی گروهی را بلدند و می‌توانند به خوبی با انسان‌ها و حیوانات ارتباط برقرار کنند، تا آنجا که هر انسانی را یک دوست بالقوه می‌بینند. آنچه که نباید دربارۀ بیگل‌ها فراموش کرد این است که آنها شکارچی بو هستند. بینی آنها مهمترین عضو بدنشان است و سرشان را همیشه پایین می‌گیرند تا بوهای جدید و جذاب پیدا کنند و پی آن را بگیرند. بیگل‌ها تقریبا 220 میلیون گیرندۀ بو دارند، در حالی که تعداد این گیرنده‌ها در انسان‌ها حدود 5 میلیون است. همین امر آنها را در حس کردن بوها چنان قوی می‌کند که بعضی می‌گویند بیگل‌ها اول یک دماغ بودند که دست و پا درآورده است.
ممکن است در فرودگاه‌ها، مستندها یا فیلم‌ها دیده باشید که چطور از قدرت بویایی بیگل‌ها در فرودگاه‌ها استفاده می‌کنند. در سال 1984، وزارت کشاورزی ایالات متحده امریکا تصمیم گرفت که از قدرت بویایی بیگل‌ها برای یافتن محموله‌های غذایی که از فرودگاه لوس آنجلس به کشور قاچاقی وارد می‌شد استفاده کند. این آزمایش بسیار موفقیت‌آمیز بود. چون بیگل‌ها کوچک، مهربان و دوست‌داشتنی هستند، مردمی را که از سگ‌ها می‌ترسند اذیت نمی‌کنند. از طرف دیگر به سبب شامۀ بسیاری قدرتمندی که دارند می‌توانند بوی غذاهای خاصی را که قاچاق می‌شوند تشخیص دهند و به بقیۀ موادکاری نداشته باشند. امروزه، این سگ‌های تربیت‌شده، موسوم به «تشکیلات بیگل» (Beagle Brigade) در بیش از 20 فرودگاه کار می‌کنند. گرچه بیگل‌ها به امور کاری دیگری هم وارد شدند، همچنان شکارچی نیرومند حیوانات کوچک هستند.
به سبب اندازۀ کوچک و اخلاق خوبشان، بیگل‌ها سگ مناسبی برای آپارتمان هستند، به شرط آنکه انرژی زیادش به‌خوبی تخلیه شود. برای تخلیۀ انرژی می‌توان چند بار در روز او را با قلاده به پیاده‌روی برد. به خودتان و او قول بدهید که در هر وضعیت آب‌وهوایی این کار را انجام می‌دهید. آنها به فعالیت نسبتا زیادی احتیاج دارند، تقریبا روزی یک ساعت. اگر انرژی‌شان تخلیه نشده باشد و تنها بمانند، تبدیل به موجودات خرابکاری می‌شوند.
چند نکتۀ مهم دربارۀ سگ‌های نژاد بیگل
- سگ‌های نژاد بیگل عاشق غذا هستند، برای همین روی ظرف غذایشان تعصب دارند و از آن محافظت می‌کنند. به کودکان بیاموزید که تا زمانی بیگل غذا می‌خورد به او نزدیک نشوند و سعی نکنند با غذای او شوخی کنند.
- بیگل‌ها سگ‌های خوبی برای نگهبانی یا مراقبت نیستند، زیرا معمولا خوش‌برخوردند و با همه دوست می‌شوند.
- تربیت کردن بیگل‌ها، در خانه، آسان نیست، حتی ممکن است یک سال طول بکشد تا بیگل شما کاملا تربیت شود. برای این کار می‌توانید از پارک سگ استفاده کنید.
- سگ‌های نژاد بیگل اگر مدت زمان طولانی تنها بمانند، حوصله‌شان سر می‌رود. آن وقت سعی می‌کنند خودشان را سرگرم کنند. اگر در حیاط باشند زوزه می‌کشند، زمین را می‌کنند یا تلاش می‌کنند که فرار کنند.
- یکی از مهمترین دلایلی که افراد سگ‌های بیگل را واگذار می‌کنند یا به پناهگاه‌ها می‌سپارند این است که خودشان یا همسایگانشان از صدای زوزه کشیدن آنها خسته می‌شوند. بنابراین وقتی می‌خواهید سگی از نژاد بیگل داشته باشید، خودتان را آماده کنید که با صبوری به او بیاموزید که زوزه نکشد و پارس نکند.
- انیمیشن اسنوپی (Snoopy) را یادتان هست که چه قدر مراقب ظرف غذایش بود؟ بیگل‌ها عاشق غذا خوردند و اگر مراقب مقدار غذایشان نباشید، به‌سرعت چاق می‌شوند. غذاها را در گنجه‌های در بسته بگذارید که نتوانند به آن سرک بکشند. یادتان نرود که چه شامۀ تیزی دارند و می‌توانند هر غذایی را شما پنهان می‌کنید، پیدا کنند.
- بیگل‌ها دوست‌داشتنی و مهربانند، اما در عین حال مستقل و لجباز هم هستند. باید از تولگی به او اطاعت‌پذیری را بیاموزید. اگر برای او معلم می‌گیرید، اول مطمئن شوید که او روحیۀ سگ‌های شکاری را می‌شناسد و بلد است که با آنها کنار بیاید. اگر خودتان سگتان را تربیت می‌کنید، برای تشویق او از خوراکی استفاده کنید. کمتر بیگلی می‌تواند در برابر خوراکی مقاومت کند.
- از آنجا که بیگل‌ها سگ‌های کوچکی هستند، بسیاری از مواقع طعمۀ دزدها می‌شوند. بیرون از خانه خیلی مراقبشان باشید و اگر می‌توانید برایشان میکروچیپ (micrichipped) بگذارید.
- چنانکه گفتیم بیگل‌ها شکارچی بو هستند. اگر بویی حس کنند، اینقدر می‌گردند تا سرمنشأ آن را پیدا کنند. اختیار مغز آنها به دست بینی آن‌هاست. پس در مکان‌هایی که بوهای ناآشنا زیاد است، حسابی مراقب بیگل خود باشید.
تاریخچۀ سگ‌های نژاد بیگل
محققان دربارۀ ریشۀ کلمۀ بیگل (Beagle) هنوز به نتیجۀ قطعی نرسیده‌اند. بعضی گمان می‌کنند ریشۀ آن واژۀ فرانسوی (Begueule)، به معنی دهن‌باز است یا از واژۀ (Beag)، به معنی کوچک، در انگلیسی کهن، آمده است. عدۀ دیگری گمان می‌کنند که ریشۀ این نام کلمۀ فرانسوی (Beugler) است، به معنی پایین یا کلمۀ آلمانی (Begele) است، به معنی غرغرو.
تاریخچۀ این نژاد هم مثل اسمش روشن نیست. بیگل‌هایی که امروز می‌شناسیم از قرن نوزدهم میلادی، به این شکل و شمایل، پرورش داده شده‌اند. در اسناد کهن یونانی، متعلق به 400 سال پیش از میلاد مسیح، سگ‌هایی توصیف شده است که به نژاد بیگل شباهت دارند. از طرف دیگر ممکن است رومی‌ها سگ‌هایی را که متخصص شکار خرگوش بودند با خودشان به انگلستان برده باشند و این سگ‌ها آنجا با سگ‌های شکاری محلی جفتگیری کرده باشند و نژاد جدیدی شکل گرفته باشد.
در تاریخ آمده است که ویلیام فاتح (William the Conqueror)، در سال 1066 میلادی، در زمان مبارزه با نورمن‌ها، چند سگ شکاری از نژاد تالبوت (Talbot) را، که اکنون منقرض شده است، با خود به انگلستان آورد. به نظر می‌رسد این سگ‌ها اجداد نژاد بیگل و فاکس‌هوند (Foxhound) هستند. بیگل‌ها از اوایل پیدایششان، در انگلستان، بسیار محبوب شدند. مخصوصا در دورۀ ادوارد دوم (Edward II, 1307-1327) و هنری هفتم (Henry VII, 1485-1509) بیگل‌های خیلی کوچک ، ملقب به «بیگل‌های دستکشی» (Glove Beagle)، از محبوبیت ویژه‌ای برخوردار شدند.
از آنجا که این بیگل‌ها اینقدر کوچک بودند که در دست پوشیده در دستکش جا می‌شدند این لقب را به آنها داده بودند. همچنین به آنها لقب «بیگل خواننده» (Singing Beagle) داده بودند، چون صدایشان مثل شیپور بلند بود. ملکه الیزابت اول (Elizabeth I, 1533-1603) گله‌ای از «بیگل‌های جیبی» (Pocket Beagles) داشت که هنگام ایستادن قدشان فقط 23 سانتی‌متر بود. این سگ‌های کوچک، در نقاشی‌ها، با پاهای کوچک و بینی نوک‌تیز دیده می‌شوند. از آنها برای شکار استفاده می‌شد، اما خیلی زود کنار گذاشته شدند، زیرا خیلی سریع نبودند. در اوایل قرن هجدهم میلادی، شکار روباره در انگلستان رایج شد و فاکس‌هوندها جای بیگل‌ها را در شکار گرفتند.
اگر در آن زمان کشاورزان انگلستان، ایرلند و ولز از بیگل‌ها برای شکار خرگوش استفاده نمی‌کردند، این نژاد منقرض می‌شد. نیمۀ قرن نوزدهم میلادی، پدر روحانی فیلیپ هانی‌وود (Reverend Phillip Honeywood) گله‌ای از بیگل‌ها در ناحیۀ اسکس (Essex)، در انگلستان جمع‌آوری کرد. به نظر می‌رسد این بیگل‌ها اجداد بیگل‌های امروزی باشند، البته تمرکز کشیش هانی‌وود در پرورش آنها بر قدرت شکارشان بود و نه قیافه‌شان. توماس جانسون (Thomas Johnson) انگلیسی کسی است که در پرورش بیگل‌ها هم قدرت شکارشان را مد نظر داشت و هم جذابیت قیافه‌شان را.
تقریبا در همان زمان، پرورش‌دهنده‌های امریکایی وارد کردن سگ‌های نژاد بیگل را، از انگلستان، آغاز کردند تا با استفاده از آنها قیافۀ سگ‌های خودشان را بهتر کنند. بسیاری از این بیگل‌ها با قد متوسط، 38 تا 43 سانتی‌متر، پرورش داده شده بودند، بنابراین برای شکار روباه مناسب بودند. پرورش‌دهنده‌های امریکایی هم شروع کردند به پرورش بیگل‌های کوچکتر، برای شکار خرگوش. حدود سال 1880، در نیویورک، ویلِت رندال (Willet Randall) «بیگل‌های لکه‌دار» (Patch Beagle) را به وجود آورد. این بیگل‌ها سفیدند با لکه‌های بزرگی از سه رنگ. در دهۀ چهل و پنجاه، بیگل‌های لکه‌دار خیلی محبوب شدند، چون قادر بودند بسیار سریع بدوند. امروزه، بسیاری از افراد بیگل‌های لیمویی و سفید یا قرمز و سفید را بیگل لکه‌دار می‌نامند.
موسسۀ امریکایی پرورش سگ (AKC) و اولین باشگاه تخصصی بیگل‌ها در سال 1884 تاسیس شدند. در همان سال، موسسۀ امریکایی پرورش سگ آغاز به ثبت سگ‌های نژاد بیگل کرد. در سال 1916 میلادی، پنج نفر از اعضای باشگاه ملی بیگل 508 هکتار از زمین‌های غربی بخش لادن ((Western Loudoun County)، در ایالت ویرجینیا را خریدند تا محوطه‌ای برای انجام مسابقه بین سگ‌های شکاری در زمینۀ سطح مهارت، به خاطر سپاری و بازیابی داشته باشند . سپس آن را به یک موسسۀ بنیادی‌ای که منافع باشگاه ملی بیگل‌ها را حفظ می‌کرد اجاره دادند. این زمین‌ها، امروزه، مکان بسیاری از فعالیت‌های باشگاه ملی بیگل‌هاست.
اندازۀ سگ‌های بیگل
موسسۀ امریکایی پرورش سگ دو مدل نژاد بیگل را ثبت کرده است. نوع 33 سانتی‌متری که قدشان، از شانه تا زمین، بیشتر از 33 سانتی‌متر نمی‌شود و نوع 38 سانتی‌متری که قدشان، از شانه تا زمین، از 38 سانتی‌متر بیشتر نمی‌شود. بسته به اینکه قد بیگل‌ها چه قدر باشد، وزنشان بین 8 تا حدود 14 کیلوگرم است.
ویژگی‌های شخصیتی سگ‌های نژاد بیگل
بیگل‌ها مهربان، بانمک و بازیگوشند. آنها شما را به خنده می‌اندازند، ولی ممکن است، با شیطنت زیادشان، اشک شما را هم دربیاورند. کسانی که سگی از نژاد بیگل دارند زمان زیادی را صرف خواندن ذهن سگ خود می‌کنند و خیلی وقت‌ها سعی می‌کنند آنها را با خوراکی گول بزنند تا به حرفشان گوش کنند. مثل همۀ سگ‌های دیگر، واجب است که بیگل‌ها از تولگی اجتماعی شوند، یعتی افراد زیادی را ببینند، بوها و صداهای متنوعی را تجربه کنند. سگی که در تولگی اجتماعی شود در بزرگسالی خوش‌رفتار است و با کوچکترین محرک‌ها نمی‌ترسد یا پرخاش نمی‌کند.
بیماری‌های رایج سگ‌های نژاد بیگل
سگ‌ها نژاد بیگل عموما سالمند، اما مثل هر نژاد دیگری در این نژاد هم بعضی بیماری‌ها شایع‌تر است. معنی این حرف این نیست که همۀ سگ‌ها به همۀ این بیماری‌ها مبتلا می‌شوند، بلکه آگاهی داشتن راجع به بیماری‌ها می‌تواند به ما کمک کند که از سگمان بهتر مراقبت کنیم. اگر می‌خواهید سگ داشته باشید، او را از پرورش‌دهنده‌ای بگیرید که از سگ‌هایش خوب مراقبت کند و مطمئن باشید که سگ‌هایش سالمند و نه از توله‌کشی که معلوم نیست توله‌هایش به چه بیماری‌هایی مبتلا هستند. هنگام گرفت سگتان باید مطمئن شوید که بیگل شما، ناهنجاری مفصل آرنج (elow dysplasia)، کم‌کاری تیروئید (hypothyroidism)، بیماری فون ویلبراند (von Willebrand disease) ندارد و چشمانش سالم است.
بیماری دیسک بین مهره‌ای (Intervertebral Disk Disease):
طناب نخاع را مهره‌هایی احاطه کرده است که بین آنها دیسک‌های بین مهره‌ای قرار دارد. مجموعۀ مهره‌ها و دیسک‌ها هم از طناب نخاعی محافظت می‌کنند و هم حرکت طبیعی را برای حیوان ممکن می‌کند. هر دیسک از دو لایه تشکیل شده است، لایۀ فیبری که لایۀ بیرونی دیسک است و لایۀ ژلی که لایۀ درونی است. بیماری دیسک بین مهره‌ای زمانی رخ می‌دهد که لایۀ ژلی درونی از جای خودش خارج می‌شود و به طناب نخاع فشار می‌آورد. فشار وارد آمده به نخاع ممکن است کم باشد و منجر به درد کمر یا گردن شود یا شدید باشد که ممکن است به بی‌حسی، فلجی یا از دست دادن کنترل مثانه و روده منجر شود.
آسیب‌‌های نخاعی ممکن است ترمیم نشود. درمان این‌گونه آسیب‌ها به عوامل مختلفی بستگی دارد: محل آسیب، شدت آسیب و فاصلۀ زمانی بین آسیب‌دیدگی و شروع درمان. در بعضی موارد محدود کردن حرکات سگ، به تخفیف درد کمک می‌کند، اما در بعضی موارد، برای کم کردن درد، عمل جراحی لازم است. این نکته را هم نباید فراموش کرد که عمل جراحی همواره موفقیت‌آمیز نیست و ممکن است بی‌فایده باشد.
ناهنجاری مفصل ران (Hip dysplasia):
ناهنجاری مفصل ران یک بیماری ارثی است که در آن استخوان ران در مفصلش جفت نمی‌شود. در بعضی سگ‌ها موجب درد و لنگی در یک یا هر دو پا می‌شود، ولی در بعضی سگ‌ها هیچ نشانه‌ای ندارد. بهترین راه تشخیص آن استفاده از عکس اشعۀ ایکس است. علاوه بر ارث، بالا رفتن سن هم این ناهنجاری را در سگ‌ها به وجود می‌آورد. سگ‌های مبتلا به این ناهنجاری نباید بچه‌دار شوند، چون بچه‌شان هم مبتلا می‌شود. پس قبل از خرید توله، مطمئن شوید که والدینش سالم بوده‌اند.
چشم گیلاسی (Cherry Eye):
در این بیماری غدۀ زیر پلک سوم، شبیه یک گیلاس، از گوشۀ چشم بیرون می‌زند. ممکن است دامپزشک، برای درمان، غده را از چشم خارج کند.
آب‌سیاه (Glaucoma):
بیماری دردناکی که در آن فشار چشم به صورت غیر عادی زیاد می‌شود. چشم‌ها همواره در حال تولید و تخلیه کردن مایعی به نام زُلالیه (aqueous humor) هستند. اگر این مایع به درستی تخلیه نشود، فشار داخل چشم زیاد می‌شود. زیاد شدن فشار چشم به عصب بینایی آسیب می‌زند و منجر به کاهش بینایی یا کوری شود. دو نوع آب‌سیاه وجود دارد: آب‌سیاه اولیه که ارثی است و آب‌سیاه ثانویه که بر اثر التهاب، تومور یا جراحت ایجاد می‌شود. معمولا آب‌سیاه اول یک چشم را درگیر می‌کند. از نشانه‌های آن قرمزی چشم، اشک‌ریزی، درد و چپ شدن چشم است. در مرحلۀ بعد، مردمک به نور واکنش نشان نمی‌دهد و جلوی چشم را ابری آبی رنگ می‌گیرد. به مرور بینایی کم می‌شود و در نهایت، سگ کور می‌شود، حتی اگر درمان دارویی یا جراحی انجام داده باشد.
آتروفی پیشروندۀ شبکیه (Progressive Retinal Atrophy):
یک بیماری پیشرونده است که در آن شبکیه، به مرور زمان، از بین می‌رود و در نهایت، به سبب از بین رفتن سلول‌هایی که نور را دریافت می‌کنند، حیوان کور می‌شود. معمولا چند سال پیش از اینکه علائم این بیماری آشکار شود، سگ به آن مبتلاست. خوشبختانه، سگ‌ها، تا زمانی که محیطشان تغییر نکند، می‌توانند با استفاده از دیگر حواسشان به زندگی طبیعی ادامه دهند و شاد و سرحال باشند. پرورش‌دهنده‌های باوجدان و قابل اعتماد هر ساله سگشان را برای معاینه نزد دامپزشک می‌برند و اگر سگی به این بیماری مبتلا باشد، اجازه نمی‌دهند جفتگیری کند.
مژگان زیادی (Distichiasis):
این بیماری زمانی رخ می‌دهد که یک ردیف مژۀ اضافه (distichia) درون غدۀ چربی چشم رشد کند و از لبۀ پلک بیرون بزند. این مژه‌ها چشم را تحریک می‌کند و شما متوجه می‌شوید که سگ چشمانش را می‌مالد و چشمانش چپ شده است. برای درمان به عمل جراحی نیاز است. در این جراحی (Cryoepilation)، بعد از بیهوش کردن سگ، با استفاده از نیتروژن مایع، مژه‌های زیادی را فریز می‌کنند و سپس آنها را خارج می‌کنند.
صرع (Epilepsy):
اختلال سلول‌های عصبی یا نورون‌هاست که بیشتر وقت‌ها به‌صورت ارثی به توله منتقل می‌شود. این بیماری تشنج‌های خفیف یا شدید در سگ ایجاد می‌کند. در این شرایط سگ رفتارهای غیرعادی از خودش نشان می‌دهد، مثل دویدن، طوری که انگار چیزی را تعقیب می‌کند، تلوتلو خوردن یا پنهان شدن. گاهی هم بر زمین می‌افتد و پاهایش قفل می‌شود و هوشیاری‌اش را از دست می‌دهد. تماشای تشنج سگ سخت و ترسناک است، اما آگاهی داشتن از این بیماری می‌توند به سگ و صاحبش کمک کند. باید سگ خود را برای تشخیص و درمان به دامپزشک ببرید.
کم‌کاری تیروئید (Hypothyroidism):
ناشی از اختلال در کار غدۀ تیروئید است. بر اثر این اختلال ممکن است بیماری‌های دیگری مثل صرع، ریزش مو (Alopecia)، مرض چاقی (Obesity)، کسالت و بی‌حالی (Lethargy)، هیپرپیگمانتاسیون (Hyperpigmentation)، پیدرما (Pyoderma)، و بیماری‌های پوستی دیگر به وجود بیایند. کم‌کاری غدۀ تیروئید با مصرف دارو و رعایت رژیم غذایی درمان می‌شود، ولی ممکن است سگ مجبور باشد تا آخر عمر دارو مصرف کند.
کوتولگی بیگل‌ها (Beagle Dwarfism):
بیماری‌ای که در آن سگ بیگل از اندازۀ طبیعی کوچکتر است. این بیماری ممکن است با بیماری‌های دیگری، مثل کوتاهی غیرعادی پاها، همراه باشد.
سندروم بیگل چینی (Chinese Beagle Syndrome):
مشخصۀ این بیماری جمجمۀ پهن و چشمان کج سگ است. بیگل‌هایی که به این سندروم مبتلا هستند طبیعی رشد می‌کنند، ولی معمولا مشکلات قلبی و ناهنجاری پنجه هم دارند.
دررفتگی کشکک (Patellar Luxation):
یا لغزش پنهان (slipped stifles) بیماری‌ای رایج در سگ‌های کوچک است. مفصل ران سه قسمت دارد: استخوان ران (thigh bone)، کاسۀ زانو (Knee cap) و درشت‌نِی (calf). در بیماری دررفتگی کشکک این سه قسمت درست کنار هم قرار نمی‌گیرند. این امر موجب لنگی پا یا راه رفتن غیر طبیعی سگ می‌شود. این بیماری مادرزادی است، ولی غیر طبیعی بودن زانو خودش را مدتی بعد از تولد سگ نشان می‌دهد. ساییدگی ناشی از دررفتگی کشکک ممکن است منجر به آرتریت (arthritis) یا بیماری مفصلی پیشرونده (degenerative joint disease) شود. دررفتگی کشکک 4 درجه دارد، درجۀ یک که در آن گاهی مفصل دچار دررفتگی موفقت می‌شود تا درجۀ چهار که در آن چرخش درشت‌نی اینقدر زیاد است که با دست نمی‌توان آن را جا انداخت. در این مرحله ظاهر پای سگ هم کج می‌شود و درمان آن نیاز به عمل جراحی دارد.
مراقبت و نگهداری از سگ‌های نژاد بیگل
برای سگی مثل بیگل که به شکارچی بودن شهرت دارد، کشیدن فنس و نرده، دور حیاط، واجب است. به طور کلی بیگل خود را فقط در محیط‌های محصور آزاد بگذارید و در فضاهای آزاد قلاده‌اش را باز نکنید. پرسه‌زنی و گشت‌وگذار در ذات بیگل‌هاست. برای همین بسیار پیش می‌آید که فرار کنند. برای پیشگیری از این اتفاق، حتما برایشان میکروچیپ کار بگذارید و روی قلاده‌شان، اسم و آدرس خودتان را بنویسید تا اگر گم شد، بتوانند او را نزد شما بازگردانند.
بعضی افراد ترجیح می‌دهند از فنس‌های الکتریکی زیرزمینی، برای حفاظ حیاط خود، استفاده کنند، اما این فنس‌ها مانع ورود حیوانات دیگر به حیاط شما نمی‌شود. اگر بوی جانوری که وارد حیاط شده برای بیگل جذاب باشد، آن وقت او را دنبال می‌کند و بیشتر از یک لحظه به فنس نزدیک می‌شود و ممکن است بیش از چند لحظه شوک به او وارد شود.
مثل همۀ سگ‌ها، بیگل‌ها هم باید آموزش داده شوند تا اطاعت‌پذیر باشند. برای تربیت بیگل خود از تکنیک‌های تقویت مثبت استفاده کنید، زیرا اگر با او خشن برخورد کنید، از اطاعت سر باز می‌زند و لج می‌کند. برای تقویت مثبت رفتارهای بیگل خود از تشویقی‌های خوشمزه استفاده کنید. بیگل‌ها در برابر خوراکی از خود بی‌خود می‌شوند.
بیگل‌های جوان بسیار پرانرژی هستند و باید وقت زیادی صرف تخلیۀ انرژی آنها بکنید. آنها عاشق پیاده‌روی‌های طولانی با اعضای خانواده‌شان هستند، یا بیشتر از آن دوست دارند که در زمین وسیعی به دنبال شکار بدوند. البته بهتر است که اجازۀ این کار را به آنها ندهید، مگر اینکه سگتان کاملا آموزش دیده باشد که نزد شما برگردد. آنها دوست دارند در کنار شما بدوند، ولی برای تمرینات مداوم دست نگه دارید تا کمی بزرگتر از هجده ماهشان شود. وقتی سگ‌های نژاد بیگل بالغ می‌شوند، تقریبا تنبل می‌شوند. تمام روز گوشهای دراز می‌کشند و فقط برای غذا یا شنیدن صدایی از جایشان بلند می‌شوند. چون این سبک زندگی باعث چاقی آنها می‌شود، اجازه ندهید که اینطور زندگی کنند و ورزش و بازی را در زندگی روزانۀ آنها بگنجانید.
تغذیۀ سگ‌های نژاد بیگل
روزانه 3/4 تا 1/2 پیمانه غذای خشک مرغوب که بهتر است در دو وعده داده شود.
اینکه یک سگ بالغ چه قدر غذا بخورد به چیزهای زیادی بستگی دارد، مثل: سن، متابولیسم، اندازه و میزان فعالیتش. هر سگی نیازها و شرایط خاص خودش را دارد. آنچه مشخص است این است که سگی که فعالیت بیشتری داشته باشد غذای بیشتری می‌خورد. کیفیت غذا هم در مقدار آن موثر است. خوردن زیاد و بیشتر از مقدار معین از غذاهای مرغوب سگ را چاق می‌کند. همچنین مراقب مقدار تشویقی‌ای که به سگتان می‌دهید باشید، تشویقی زیاد هم سگ را چاق می‌کند. بیگل شما از یک تکۀ کوچک تشویقی همان‌قدر خوشحال می‌شود که از یک تکۀ بزرگ. بیگل‌ها شکمو هستند و تا وقتی که توله‌اند، دوست دارند دائماً غذا بخورند. آنها اگر بتوانند انبارها و کمدها را می‌گردند تا غذاها را پیدا کنند و برای خودشان بردارند.
برای حفظ هیکل مناسب بیگل، بهتر است غذای او را اندازه‌گیری کنید و در دو وعده به او بدهید و نگذارید ظرف غذا را همیشه در دسترس او باشد. برای اینکه بفهمید بیگل شما اضافه وزن دارد یا نه با انگشتان جدا از هم، به پشتش، از بالا تا پایین ستون فقرات، دست بکشید. اگر دنده‌هایش را نمی‌بینید، اما آنها را، بدون اینکه انگشتانتان را فشار دهید، حس می‌کنید، وزن سگ شما نرمال است. اگر برای حس کردن دنده‌ها باید انگشتانتان را فشار دهید، سگ شما چاق است و به فعالیت و ورزش بیشتری احتیاج دارد. اگر دنده‌های او را می‌بینید، کمبود وزن دارد.
موها و بهداشت سگ‌های نژاد بیگل
بیگل استاندارد ممکن است به هر رنگی که سگ‌های شکاری هستند باشد. بیگل‌های سه‌رنگ بیشتر از رنگ‌های دیگر دیده می‌شوند. پشت این بیگل‌ها سیاه است با پاها، سینه، شکم و نوک دم سفید و لکه‌های قهوه‌ای روی سر و اطراف لکۀ سیاه پشت. دومین ترکیب رنگ رایج در بیگل‌ها ترکیب قرمز، سفید با خال‌های ایرلندی روی صورت، گردن، پاها و نوک دم است. بیگل‌ها به هر رنگی که باشند، معمولا، نوک دمشان سفید است تا شکارچی‌ها در حین شکار بتوانند آنها را از دور، بین علف‌های بلند، ببینند.
سگ‌های نژاد بیگل دو لایه موی متراکم دارند که از آنها در برابر باران محافظت می‌کند. آنها را باید با برس سایز متوسط شانه کرد یا با استفاده از دستکش سگ‌های شکاری (دستکشی پلاستیکی با برجستگی‌هایی بر ناحیۀ کف دست) موهای اضافی‌شان را گرفت تا موهای تازه رشد کند. این کار را باید حداقل هفته‌ای یک بار انجام داد. بیگل‌ها ریزش مو دارند، ولی چون موهایشان کوتاه است چندان جلب توجه نمی‌کند. در زمستان، موهایشان متراکم‌تر می‌شود، برای همین در بهار ریزش موها بیشتر می‌شود.
سگ‌های نژاد بیگل سگ‌های تمیزی هستند، مگر اینکه در حین گردش چیزی کثیف به بدنشان مالیده شود یا بچسبد. برای همین به حمام زیاد نیاز ندارند. چون بیگل‌ها گوشهای افتاده‌ای دارند، هوا در حفرۀ گوششان نمی‌چرخد و احتمال عفونت گوش بیشتر می‌شود. برای پیشگیری از بیماری‌های گوش، حداقل هر دو هفته یک بار گوش آنها را وارسی کنید تا نشانه‌ای از عفونت و ترشحات مومی‌شکل نداشته باشد. اگر دیدید که بیگل شما گوشش را زیاد چنگ می‌زند یا سرش را بیش از حد معمول تکان می‌دهد، این معاینات را بیشتر کنید. مراقب باشید که هیچ وقت آب و روغن وارد گوششان نشود.
دندان‌های بیگل را حداقل دو یا سه بار در هفته مسواک بزنید تا باکتری‌ها و جرم‌های تشکیل‌شده بر روی دندان‌ها را تمیز کنید. البته که بهتر است هر روز دندان‌های او را مسواک بزنید تا از بروز بیماری‌های لثه و بوی بد دهان پیشگیری کنید.
ماهانه یک یا دو بار ناخن‌های او را کوتاه کنید. اگر موقع راه رفتن صدای برخورد آنها را با زمین می‌شنوید، یعنی وقت آن است که کوتاهشان کنید. ناخن‌های سگ رگ‌های خونی دارد. هنگام کوتاه کردن ناخن‌ها مراقب باشید که به این رگ‌ها صدمه نزنید، زیرا ممکن است سگ دیگر به‌راحتی به شما اجازه ندهد که ناخن‌هایش را کوتاه کنید. بنابراین اگر خودتان بلد نیست ناخن‌ها را کوتاه کنید، از دامپزشک یا آرایشگر بخواهید که این کار را برای شما انجام دهد.
از تولگی بیگل خود را به برس کشیدن و معاینه شدن عادت بدهید. به طور مرتب پنجه‌ها و داخل دهان سگتان را معاینه کنید. با دادن تشویقی و نوازش کردن سگ، برس کشیدن را برای او به کاری خوشایند بدل کنید. می‌توانید به او بیاموزید که هنگام برس کشیدن و معاینه روی زمین دراز بکشد. این کار کنار آمدن با او را در بزرگسالی بسیار آسان‌تر می‌کند. زمانی که او را برس می‌کشید تنش را معاینه کنید که جوش، التهاب، قرمزی و زخم نداشته باشد. بینی و دهان و چشم‌ها و پاها را نیز معاینه کنید تا کاملا سالم باشد و هیچ نشانۀ غیرطبیعی بر روی آن نباشد. چشم‌ها باید تمیز باشد و قرمزی و ترشح نداشته باشد. با این معاینۀ هفتگی، اگر سگ شما به بیماری مبتلا شود، خیلی زود متوجه می‌شوید و پیش از آنکه وخیم شود، می‌تواند راحت آن را درمان کنید.
رابطۀ سگ‌های نژاد بیگل با کودکان و حیوانات دیگر
سگ‌های نژاد بیگل به همۀ اعضای خانواده وابسته می‌شوند، مخصوصا به بچه‌ها. می‌توانند با بچه‌ها به‌خوبی بازی کنند، اما ممکن است وسط بازی به خوی شکاری خودشان برگردند. برای پیشگیری از چنین اتفاقی باید از تولگی را، در کنار بچه‌ها، اجتماعی شوند. علاوه بر این، بیگل‌ها دوست دارند که با دهانشان بازی کنند، یعنی هر چیزی را به دهان بگیرند یا لیس بزنند. می‌توانید به آنها آموزش دهید که این کار را نکنند و بازی دیگری را جایگزین آن کنید.
سگ شما از هر نژادی که باشد، باید بر روابط او با کودکتان نظارت داشته باشید و همچنین باید به کودکتان هم آموزش دهید که چگونه با او رفتار کند و چگونه به او نزدیک شود تا سگ را عصبانی نکند. به کودتان بیاموزید که وقتی سگ غذا می‌خورد یا خوابیده است، به او نزدیک نشود. هیچ سگی، فارغ از اینکه چه قدر مهربان یا اجتماعی باشد، نباید با بچه‌ها تنها بماند. از آنجا که بیگل‌ها دسته‌جمعی و در گروه زندگی کرده‌اند، تنهایی را دوست ندارند و می‌خواهند همیشه در جمع و پیش صاحبانشان باشند. وجود یک سگ یا یک گربۀ دیگر حس زندگی گروهی آنها را ارضا می‌کند.
توضیحات :
شکارچی بو :
شکارچی بو به سگ‌هایی گفته می‌شود که برای شکار به جای حس بینایی، بر حس بویایی خودشان تکیه می‌کنند. ای سگ‌ها قوی‌ترین شامه را دارند.
پاسخ دهید
پیوستن به بحثدیدگاه خود را در میان بگذارید