آشنایی با نژاد شیواوا : کوچک‌ترین سگ دنیا
نژاد شیواوا (Chihuahua) از محبوب‌ترین نژادهاست؛ به خاطر اندازۀ خیلی کوچک، قلب خیلی بزرگ و تنوع رنگ موهایش. نباید فریب ظاهر کوچک او را خورد. او یک سگ به تمام معناست. می‌تواند در دویدن و پریدن با سگ‌های دیگر رقابت کند. همچنین تحقیقات نشان می‌دهند که شیواوا یکی از بهترین سگ‌های مراقب1 است. او در دنیا هیچ چیز را بیشتر از بودن در کنار صاحبش دوست ندارد.
نگاهی مختصر به نژاد شیواوا
گروه نژادی: سگ‌های خانگی
قد: ارتفاع او از زمین تا شانه از 15 تا 23 سانتی‌متر است.
وزن: از یک‌ونیم تا سه کیلوگرم
طول عمر: 10 تا 18 سال
نژاد شیواوا بسیار مشهور است، چون کوچک‌ترین نژاد سگ در دنیاست. او، درون جثۀ کوچکش، شخصیتی چند بعدی دارد. او عاشق بازی و سرگرمی است و دوست همیشه کنار صاحبانش باشد. در خانه دنبال آنها راه می‌رود و بسیاری مواقع، بیرون از خانه، در کیف‌های دستی آنها می‌نشیند. پیوند محکم بین شیواوا و صاحبش اصلا عجیب نیست. او حتی ممکن است در این راه افراط هم بکند.
سگ‌های نژاد شیواوا باهوشند و همه چیز را زود یاد می‌گیرند. آنها، به اندازۀ سگ‌های بزرگ، دویدن و جست‌وخیز را دوست دارند. می‌شود گفت آنها سگ‌های کوچکی با آرزوهای بزرگند. شیواواها در برابر تربیت خشک و جدی مقاومند. برای تربیت آنها از کلمات تشویق‌آمیز و جایزه‌های خوردنی استفاده کنید.
سگ‌های نژاد شیواوا بسیار کنجکاو و جستجوگرند. آنها با جثۀ کوچکشان از هر سوراخی رد می‌شوند. پس باید مراقب باشید که از نرده‌های حیاط یا پارک فرار نکنند. با وجود جثۀ کوچکشان، سر نترسی دارند. برای همین خیلی احتمال دارد که سگ‌های بزرگ‌تر بهشان آسیب بزنند، زیرا شیواواها اغلب جثۀ کوچک خودشان را فراموش می‌کنند و می‌خواهند برابر سگ‌های بزرگ و خشن مقاومت کنند. پس وقتی به پیاده‌روی می‌روید یا او را در حیاط آزاد می‌گذارید، حسابی مراقبش باشید.
خانواده‌هایی که کودک زیر هشت سال دارند بهتر است سگشان را از نژاد شیواوا انتخاب نکنند، زیرا ممکن است کودک، ناخواسته، به او آسیب بزند. فارغ از اینکه بچه دارید یا نه، سعی کنید شیواوای خود را از تولگی اجتماعی کنید و به او یاد دهید که با بچه‌ها، بزرگسالان و حیوانات دیگر ارتباط برقرار کند. سگ‌های نژاد شیواوا به غریبه‌ها بدبینند. برای همین هم سگ‌های مراقب خوبی هستند، اما باید یاد بگیرند که رفتار خوبی با آدم‌های جدید داشته باشند.
چند نکتۀ مهم دربارۀ نژاد شیواوا
- پیش از گرفتن شیواوای خود از سلامت زانو و قلبش مطمئن شوید.
- عمر شیواواها طولانی است. پس آماده باشید که از او 18 سال مراقبت کنید.
- شیواواها بسیار به لرزش دچار می‌شوند، از ترس، سرما و هیجان. خوب است که وقتی او را در هوای سرد یا مرطوب بیرون می‌برید، لباس مناسب تنش کنید.
- شیواواها اگر، در تولگی، درست اجتماعی نشوند، به سگ‌های دیگر، حتی سگ‌های بزرگ، حمله می‌کنند. وقتی شیواوای شما سگ بزرگ خشنی را می‌بیند، مراقبش باشید. او در دعوا پا پس نمی‌کشد.
- اگر در منطقه‌ای زندگی می‌کنید که پرنده‌های شکاری بزرگ، مثل عقاب و شاهین، هست، شیواوای خود را تنها در حیاط رها نکنید. این پرنده‌ها ممکن است شیواوای کوچک شما را شکار کنند.
- سگ‌های نژاد شیواوا با غریبه‌ها دوستانه رفتار نمی‌کنند. اگر می‌توانید، توله‌ای را انتخاب کنید که در محیطی به دنیا آمده و بزرگ شده باشد که افراد متعددی به آن رفت‌وآمد داشته‌اند.
- اگر بچه دارید، بهتر است نژاد سگتان شیواوا نباشد. سگ‌های نژاد شیواوا شکننده و آسیب‌پذیرند و کودک ممکن است به آنها آسیب بزند.
- مراقب گوش‌ها و پوست سگ شیواوای خود باشید. گوش‌هایشان مستعد ترشح زیاد است و پوستشان زود خشک می‌شود.
- درست است که سگ‌های نژاد شیواوا همدم خوبی هستند، اما آنها هم به روزی 20 تا 30 دقیقه تحرک احتیاج دارند. آنها پرجنب‌وچوش‌تر از آن چیزی هستند که فکرش را می‌کنید. مراقب تولۀ شیواوای خود باشید که با جست‌وخیز زیاد خودش را به کشتن ندهد.
- شیواواها اگر حوصله‌شان سر برود، می‌توانند خیلی خرابکار باشند. اگر به غذا خوردنشان هم حساسیت نشان دهید و نازشان را زیاد بکشید، به سگ‌هایی بدغذا بدل می‌شوند. برای سگتان قانون وضع کنید و آنها را رعایت کنید، وگرنه همه چیز را صاحب خواهد شد.
- تولۀ خود را از توله‌کش‌ها و پت‌شاپ‌های ناشناس نخرید.
تاریخچۀ نژاد شیواوا
اینکه دقیقا شیواواها از کجا آمده‌اند و تاریخچه‌شان چیست، معلوم نیست. دو نظریه در این‌باره وجود دارد. نظریۀ اول می‌گوید آنها نوادگان سگ‌های تِچیچی (Techichi)، در جنوب یا مرکز آمریکا، هستند.
اگر این نظریه درست باشد، باید به تمدن تولتِک (Toltec) برگردیم. در حکاکی‌های به جا مانده از این تمدن، متعلق به قرن نهم میلادی، سگی تصویر شده است، که اندازۀ گوش‌ها و گردی سرش بسیار به او شباهت دارد. این سگ‌ها تچیچی نام داشتند. جایگاه این سگ‌ها در فرهنگ تولتکی چندان مشخص نیست. هنگامی که آزتِک‌ها بر تولتک‌ها غلبه کردند، این سگ‌ها را با خود به جامعه‌شان بردند. بسیاری از این سگ‌ها در معبد زندگی می‌کردند و در مراسم آزتکی از آنان استفاده می‌شد. آزتک‌ها اعتقاد داشتند که تچیچی‌ها صاحب قدرتی اسرارآمیزند، مثل خبر داشتن از آینده، درمان بیماری، و همچنین آنها معتقد بودند تچیچی‌ها می‌توانند روح را به‌درستی راهنمایی کنند تا سالم به جهان زیرین برسد. کشتن تچیچی قرمز و سوزاندن او با بقایای جسد مردگان از مراسم ایشان بود. آزتک‌ها از گوشت، مو و پوست تچیچی‌ها هم استفاده می‌کردند. اسپانیایی‌ها، در اواخر قرن شانزدهم، آزتک‌ها را شکست دادند. از آن پس سرنوشت تچیچی‌ها بر ما معلوم نیست.
نظریۀ دوم مبنی بر این است که تاچران اسپانیایی سگ‌های بی‌موی کوچکی را از چین به مکزیک آوردند. این سگ‌ها در مکزیک زادوولد کردند و سگ‌های نژاد شیواوا از نسل این سگ‌ها هستند.
جدا از اینکه کدام نظریه درست است، شیواوایی که امروزه می‌شناسیم، درسال‌های 1850، در ناحیۀ شیواوای مکزیک یافت شدند و به همین سبب هم نامشان را شیواوا گذاشتند. توریست‌های امریکایی آنها را با خود به خانه‌هایشان بردند و از سال 1890، کم‌کم در دنیا شناخته شدند. در سال 1904، نژاد شیواوا در کانون امریکایی نگهداری از سگ‌ها (AKC) با شیواوایی به اسم میگِت (Midget) ثبت شد. شیواواهای موبلند، احتمالا، از ترکیب شیواوا با پاپیلون یا پامرانین به وجود آمده‌اند. این نژاد در سال‌های 1930 تا 1940 محبوب شد، زیرا استاد رقص و موسیقی لاتین، خاویر کوگات (Xavier Cugat)، یک شیواوا داشت و نام این نژاد با نام استاد گره خورد. از حدود سال 1960، نژاد شیواوا از محبوب‌ترین نژادها در فهرست کانون امریکایی نگهداری از سگ‌هاست. امروزه جایگاه یازدهم را در میان 155 نژاد ثبت‌شده در این مرکز دارد.
اندازۀ سگ‌های نژاد شیواوا
وزن معمولی سگ‌های شیواوا بین یک‌ونیم تا سه کیلوگرم است. شیواواهایی هستند که از این هم کوچک‌ترند، که به نظر می‌رسد چندان سالم نباشند. وزن بعضی از شیواواها به پنج‌ونیم کیلوگرم، و یا بیشتر، هم می‌رسد. برای خانواده‌ای که بچه دارند، این شیواواهای بزرگ گزینۀ بهتری هستند.
ویژگی‌های شخصیتی سگ‌های نژاد شیواوا
شیواواها، در اعتماد به نفس داشتن، بسیار شبیه تریرها هستند. هشیاری ذاتی و بدبینی‌اش نسبت به غریبه‌ها او را بدل به سگ مراقب فوق‌العاده‌ای می‌کند. در عین حال بسیار احساساتی است و در دوستی و محبت کم‌نظیر.
شیواواها، اغلب، فقط با یک نفر صمیمی می‌شوند، ولی اگر غریبه‌ها به‌درستی به آنها معرفی شوند، با آنها هم دوست خواهند شد. آنها اگر در تولگی اجتماعی نشوند، در بزرگی سگ‌هایی خجالتی می‌شوند. سگ‌های نژاد شیواوا را باید در تولگی اجتماعی کرد، نه فقط در ارتباط با آدم‌ها، بلکه باید با صداها، بوها، نورها و… مختلف آشنا بشوند تا در بزرگی بتواند سگ‌هایی باتجربه و توانمند باشند.
بیماری‌های رایج در نژاد شیواوا
سگ‌های نژاد شیواوا مشکل سلامتی عمده‌ای ندارند؛ اما مثل هر سگ دیگری ممکن است مادرزدی بیماری‌ای داشته باشند، یا بعدا دچار بیماری بشوند. یک سگ به همۀ بیماری‌ها و مشکلات مبتلا نمی‌شود، ولی آگاهی از این بیماری‌ها به ما کمک می‌کند که بهتر و دقیق‌تر مراقب سگمان باشیم.
اگر سگتان را از پرورش‌دهنده‌ای حرفه‌ای بگیرید، احتمالا سگ سالم‌تری خواهید داشت. توله‌هایی که نزد پرورش‌دهنده‌ها هستند واکسینه و انگل‌تراپی می‌شوند. پرورش‌دهنده‌های مسئولیت‌پذیر، برای زادوولد، از سگ‌هایی استفاده می‌کنند که جسم سالمی داشته باشند و رشدشان کامل شده باشد (حداقل دو سالشان شده باشد). آنها همچنین آزمایش می‌کنند که سگشان بیماری‌های ژنتیکی داشته باشد. سگ نر و ماده هر دو باید سالم باشند و پروندۀ سلامتشان کامل باشد. در نژاد شیواوا، شما باید از سلامت ارتوپدی و سلامت قلب سگتان مطئن شوید. البته نمی‌شود دربارۀ سگ‌های زیر دو سال قطعی به نتیجه رسید، زیرا بسیاری از بیماری‌ها تا زمانی که سگ بزرگ نشده باشد بروز نمی‌کنند. برای همین است که بهتر است سگ زیر دو سال بچه‌دار نشود.
بیماری‌هایی که ممکن است سگ‌های نژاد شیواوا به آن مبتلا شوند:
دررفتگی کشکک (Patellar Luxation):
این امر در سگ‌های کوچک بسیار رایج است. این مشکل زمانی پیش می‌آید که کشکک نتواند در جای خودش قرار بگیرد. دررفتگی کشکک سبب می‌شود که سگ بلنگد یا موقع راه رفتن، به جای قدم برداشتن، بپرد یا بجهد. این مسئله معمولا مادرزادی است، ولی مدت‌ها بعد خودش را نشان می‌دهد. ساییدگی ناشی از دررفتگی کشکک، ممکن است منجر به آرتروز یا از کارافتادگی مفاصل شود. دررفتگی کشکک چهار درجه دارد: از دررفتگی درجه‌یک که خیلی زود منجر به مشکلات مفصلی می‌شود تا دررفتگی درجه‌چهار که موجب چرخش عضلات پا، تغییر شکل شکل و پرانتزی شدن شکل پا و در نتیجه درد بسیار شدید می‌شود. در این مرحله ترممیم زانو آسان نیست و ممکن است به عمل جراحی نیاز داشته باشد.
هیپوگلیسمی (Hypoglycemia):
همۀ توله‌های نژادهای عروسکی2 ممکن است به هیپوگلیسمی یا کمی قند خون مبتلا شوند. این بیماری، در مراحل اولیه، به‌راحتی قابل درمان است، ولی اگر درمان نشود، می‌تواند کشنده باشد. پرورش‌دهنده‌ها و صاحبانی سگ‌های نژاد شیواوا باید نشانه‌ها و علائم این بیماری را بشناسند؛ زیرا بسیاری مواقع با علائم بیماری‌های ویروسی یا ورم مغزی اشتباه گرفته می‌شود. توله‌ای که کمی قند خون داشته باشد، كند و کرخت می‌شود و می‌لرزد. در این شرایط کمی عسل زیر زبان او بگذارید و سریع او را نزد دامپزشک ببرید. اگر این وضعیت ادامه پیدا کند، توله غش می‌کند. هشیاری‌اش را از دست می‌دهد. به کما می‌رود و می‌میرد. هر وقت دیدید شیواوای شما سخت و نامتعادل راه می‌رود و لثه‌ها و زبانش کبود شده است، باید او را فورا به بیمارستان برسانید. توله‌هایی به کمی قند خون مبتلا می‌شوند که ذخیرۀ چربی کافی ندارند تا زمانی که اضطراب دارند یا به اندازۀ کافی غذا نخورده‌اند، گلوکز لازم بدنشان تأمین شود.
سوفْل قلبی (Hear Murmurs):
زمانی ایجاد می‌شود که مانعی جلوی ورود خون را به حفره‌های قلب بگیرد. سوفل قلبی ممکن است بر اثر یک بیماری قلبی ایجاد شود، که در این صورت باید آن بیماری را درمان کرد. اگر سوفل قلبی با عکس‌های اشعۀ ایکس یا دستگاه اکوکاردیوگرام تشخيص داده شود، سگ با درمان دارویی، رژیم غذایی مخصوص و ورزش درمان می‌شود.
تنگی ریه (Pulmonic Stenosis):
این بیماری قلبی مادرزادی زمانی ایجاد می‌شود که دریچه‌های ریه فرم طبیعی نداشته باشند و مقابل جریان خون مانع ایجاد کنند، در نتیجه خون نتواند به‌خوبی وارد قلب شود. در این شرایط قلب باید سخت‌تر کار کند. بنابراین قلب از اندازۀ طبیعی‌اش بزرگ‌تر می‌شود و نارسایی قلبی به وجود می‌آید. در مواردی که بیماری نباشد، بیمار به دارو هم نیاز ندارد، اما اگر بیماری حاد باشد، دامپزشک به عمل جراحی اقدام می‌کند. شدت بیماری بستگی به محل قرار گرفتن مانع دارد.
افتادگی نای (Collapsed Trachea):
نفس‌نفس زدن‌های سریع موجب می‌شود نای نازک و مسطح شود و درنتیجه هوا نتواند به‌راحتی وارد ریه شود، اما پزشکان نمی‌دانند دقیقا چگونه این اتفاق می‌افتد. این بیماری احتمالا ارثی است و فقط در نژادهای خاصی دیده می‌شود. نای سگ‌هایی که این بیماری را دارند مقاومت خود را از دست می‌دهد و نمی‌تواند دوباره به حالت حلقوی بازگردد.
هیدروسفالی (Hydrocephalus):
این بیماری نتیجۀ جمع شدن مایع مغزی-نخاعی (CSf) در مغز است. هیدروسفالی ممکن است در اثر نقص مادرزادی، انسداد مجراهای مغز، آسیب‌دیدگی در زمان تولد یا تحت فشار قرار گرفتن در زمان تولد به وجود بیاید. سر سگ مبتلا بزرگ‌تر از اندازۀ طبیعی می‌شود، اما اگر لازم باشد می‌تواند با سونوگرافی هم این بیماری را تشخیص داد. هیدروسفال درمان قطعی ندارد، اما استفاده از استرویدها می‌تواند به کاهش فشار مغز کمک کند. روش دیگر گذاشتن شَنت است که مایع مغزی-نخاعی را از سر به پایین بدن هدایت می‌کند. توله‌هایی که با این بیماری متولد می‌شوند، معمولا قبل از چهار ماهگی می‌میرند. برای همین بهتر است، توله‌های بزرگ‌تر از 4 ماه را به سرپرستی بگیرید.
گشادگی ملاج (Open Fontanel):
سگ‌های نژاد شیواوا با نرمی قسمت بالای جمجمه متولد می‌شوند. معمولا این نرمی با گذر زمان بسته می‌شود، درست مثل نوزاد انسان. بعضی اوقات این نرمی به‌طور کامل بسته نمی‌شود. این سگ‌ها به مراقبت و درمان دائمی احتیاج دارند. اگر ضربۀ محکم به سرشان برخورد کند، می‌میرند.
مراقبت و نگهداری از سگ‌های نژاد شیواوا
شیواواها هم، علی رغم جثۀ کوچکشان، مثل سگ‌های دیگر، به فعالیت و تمرین نیاز دارند. میزان انرژی یک شیواوای بالغ صاحبش را متعجب می‌کند. او تا زمانی که شما خسته بشوید، با شما بازی می‌کند. آنها از پیاده‌روی، جست‌وخیز دور حیاط و دویدن دنبال اسباب‌بازی لذت می‌برند. آنها آنقدر می‌دوند تا از حال بروند. بنابراین، بخصوص در روزهای گرم، خیلی مراقب باشید که بیش از حد به خودشان فشار نیاورند.
سگ‌های شیواوا نباید بیرون از خانه زندگی کنند. پرندگان شکاری و حیواناتی که بتوانند وارد حیاط بشوند، برای آنها خطر دارند. آنها متولد می‌شوند تا همدم شما باشند و بهترین جا برایشان کنار شماست.
تربیت سگ‌های نژاد شیواوا کار لذت‌بخشی است. آنها باید یادبگیرند که کاملا مطیع باشند. همچنین باید آنها را اجتماعی بار بیاورید تا بتوانند با سگ‌های دیگر تعامل داشته باشند. شیواواها را می‌توان، به‌راحتی، در خانه آموزش داد، به این شرط که مرتب و منظم و طبق برنامه، آنها برای فعالیت و تمرین بیرون ببرید.
توله‌های شیواوا، بلافاصله بعد از بیدار شدن، بعد از هر وعده غذا، بعد از بازی، بعد از چرت زدن و قبل از خواب به دستشویی احتیاج دارند. وقتی نمی‌توانید مراقبشان باشید، آنها را، با استفاده از پارک یا جعبه، محدود کنید تا دچار حادثه نشوند. مدت زمانی که می‌توانند، مداوم، در فضای محدودشان بمانند، به جز طول شب، حدود 4 ساعت است. قرار دادن توله‌ها در فضای محدود، مانع از این می‌شود که با دندان‌های کوچکشان همه چیز را گاز بگیرند. همچنین آنها صبر کردن و فاصله داشتن از شما را می‌آموزند. شاید روزی مجبور شوید او را چند روز در بیمارستان یا پانسیون بگذارید. فضای محدود نباید تبدیل به زندان برایش شود. بیشتر از چند ساعت او را در پارک یا جعبه‌اش نگذارید، فقط شب تا صبح است که باید در آنجا بماند. برای تربیت او از تشویق، (کلامی، لمسی، خوراکی) استفاده کنید. می‌بینید که خیلی زود، هرچه را به او یاد بدهید، می‌آموزد.
تغذیۀ سگ‌های نژاد شیواوا
روزانه حدود 4/1 تا 2/1 پیمانه غذای خشک.
اینکه سگ بزرگسال شما چه قدر غذا بخورد، بستگی به اندازه، سن، متابولیسم و مقدار فعالیتش دارد. سگ‌ها منحصر به فردند و هر کدام ویژگی‌های خاص خودشان را دارند. همه‌شان به یک مقدار غذا نیاز ندارند. فقط می‌شود گفت سگ‌هایی که فعالیت بیشتری دارند، بیشتر غذا می‌خورند. کیفیت غذایی هم که به سگتان می‌دهید مهم است. به هر حال غذا دادن بیش از حد به سگتان، او را چاق می‌کند.
موها و بهداشت سگ‌های نژاد شیواوا
پوشش سگ‌های شیواوا دو گونه است: معمولی و بلند. موهای شیواوای معمولی صاف و درخشان است و روی بدنش می‌خوابد. موهاي دور گردنش ضخیم‌تر و بلندتر، و موهای سر و گوش‌ها نازک‌تر است و موهایی همچون خز دمش را پوشانده است.
پوشش شیواواهای موبلند نرم و صاف است، گاهی کمی تاب دارد. موهای بدنش شبیه شیواوای معمولی است، ولی موهای گوشش بلندتر است. موهای دمش بلند، مثل پر، است. موهای بلند و صاف، مثل شال‌گردن، دور گردنش پیچیده است. موهای زیر شکم و پاهایش هم بلند است، انگار شلوار پوشیده باشد.
شیواواها چه موهای معمولی داشته باشند و چه بلند، رنگ‌های متنوعی دارند. ممکن است یکدست به یک رنگ باشند، مثل سیاه، سفید، حنایی، شکلاتی، طوسی و نقره‌ای. ممکن است ترکیبی از دو یا چند رنگ باشند، مثل ترکیب شکلاتی، سیاه یا حتی سرمه‌ای با برنزه یا سفید که شیواوا را به صورت خال‌خال یا راه‌راه می‌پوشاند. هر کدام از این رنگ‌ها سایه‌روشن‌های متنوعی دارد.
شیواواها راحت شسته می‌شوند و شانه کشیدن هفتگی او فقط چند دقیقه طول می‌کشد. می‌توانید هر هفته موهایش را با دستکش مخصوص جمع کنید یا با شانه‌های مویی شانه‌اش کنید. شیواواهای موبلند را با شانۀ دندانه‌دار شانه کنید. از شانه‌های ضد کک هم استفاده کنید.
ریزش موهای نژاد شیواوا زیاد نیست. فصل پاییز و بهار ریزش موهایش بیشتر می‌شود. موهای مردۀ شیواوای موبلند ممکن است به هم گره بخورد که به سادگی با شانه کشیدن خارج می‌شود. شانه کشیدن منظم به کنترل ریزش مو کمک می‌کند. همچنین سبب می‌شود که شیواوا به حمام کمتری نیاز داشته باشد. شیواوا را نباید بیش از ماهی یک یا دو بار حمام کرد. برای حمام کردن او حتما از شامپوهای مخصوص سگ استفاده کنید تا پوست و موهایش خشک نشود.
گوش‌های شیواوایتان را حتما مرتب بررسی کنید. اگر بوی بدی داشت، یا ترشح آن زیاد بود، یا گوش‌پاک‌کن قسمت بیرون گوش را تمیز کنید. مراقب باشید که اصلا گوش‌پاک‌کن را داخل گوش نبرید. در اولین فرصت به دامپزشک مراجعه کنید.
اشک چشم بعضی شیواواها رنگ موی صورتشان را عوض می‌کند. برای پاک کردن آن از دامپزشکتان محلول مخصوص بگیرید.
ناخن شیواها زود بلند می‌شود. آنها را کوتاه نگه دارید. اگر موقع راه رفتن، صدای برخورد ناخنشان را با زمین می‌شنوید، یعنی ناخن بلند شده است و وقت آن است که کوتاه شود. بهتر است از تولگی شیواوای خود را با ناخن‌گیر آشنا کنید تا در بزرگسالی دچار اضطراب و ترس از آن نشود. به‌طور منظم بالشتک‌های کف دست و پای سگتان را بررسی کنید که ملتهب و زخمی نباشد و پوست آن خشک نشده باشد.
دندان‌های سگ‌های نژاد شیواوا هم مثل بقیۀ سگ‌های نژادهای عروسکی مستعد خرابی است. بهتر است هر شب دندان‌هایش را مسواک بزنید. اگر هرشب نمی‌توانید، حداقل هفته‌ای دو یا سه بار این کار را بکنید. این کار را از تولگی شروع کنید تا به مسواک زدن عادت کند.
هنگام شانه زدن، همه جای بدن سگتان را بررسی کنید تا زخم، التهاب، قرمزی یا حساسیت نداشته باشد. معاینۀ چشم‌ها، بینی، گوش‌ها و کف دست و پایش را فراموش نکنید. گوش‌ها باید بدون بو و ترشح باشند. چشم‌ها باید تمیز باشد و زخم، قرمزی و التهاب نداشته باشد. بینی نباید قرمزی یا تغییرشکل داشته باشد. این معاینۀ هفتگی به شما کمک می‌کند که در صورت بروز بیماری، در همان آغاز متوجه بشوید و به دامپزشک مراجعه کنید.
رابطۀ سگ‌های نژاد شیواوا با کودکان و حیوانات دیگر
شیواوای خود را از تولگی به حضور آدم‌ها عادت بدهید تا در بزرگسالی ترسو نباشد. بسیاری از شیواواها بچه‌ها را دوست دارند، اما کنار هم بودن کودک و سگ‌های کوچک جثه همیشه خطرناک است، مثلا سگ ممکن است از دست کودک بیافتد و آسیب ببیند. بسیاری از پرورش‌دهنده‌ها به خانواده‌هایی که کودک زیر هشت سال دارند، شیواوا نمی‌فروشند. شیواوا سگ مناسبی برای خانواده است، به شرط آنکه کودک بزرگ باشد و بداند با سگ‌ها چطور برخورد کند.
به کودک خود بیاموزید که فقط زمانی اجازه دارد شیواوا را در آغوش بگیرد یا شانه کند که بر روی زمین نشسته باشد. به کودکتان روش نوازش سگ و برخورد با او را بیاموزید. همیشه مراقب رفتارها و واکنش‌های کودک و سگ به یکدیگر باشید. همچنین به او یاد بدهید که هیچ وقت سمت سگی که خوابیده است یا غذا می‌خورد نرود و نیز سعی نکند که غذای سگی را از او بگیرد. سگتان را هیچ وقت با کودکتان تنها نگذارید.
شیواوا می‌تواند با حیوانات دیگر، حتی گربه‌ها، دوست شود، به شرط آنکه درست و در تولگی آنها را با هم آشنا کنید. شیواواهای شجاع معمولا دور و بر سگ‌هایی که خیلی از خودشان بزرگ‌ترند می‌چرخند. این کار ممکن است برایشان دردسر درست کند. البته اصلا عجیب نیست که در گروهی از سگ‌ها، آنکه کوچک‌ترین جثه را دارد رهبر شود.
پاسخ دهید
پیوستن به بحثدیدگاه خود را در میان بگذارید