آشنایی با نژاد پامرانین: سگ‌هایی کوچک از نسل سگ‌های بزرگ
سگ‌های نژاد پامرانین (Pomeranian) تاریخچۀ جالبی دارند. آن‌ها، در گذشته، سگ‌های بزرگ سورتمه بودند، اما امروزه سگ‌های کوچکی هستند که در خانه‌هایمان و در کنار ما زندگی می‌کنند. این سگ‌های کوچک و فعال و حرف‌شنو، با صورت شبیه به روباهشان، فکر می‌کنند از پس هر کاری بر می‌آیند. آن‌ها را به نام‌های دیگری هم می‌شناسید: تسورگ‌شپیتز (Zwergspitz)، دِورف اشپیتز (Dwarf Spitz) به معنی اشپیتز کوتوله، لولو (Loulou)، پام (Pom) و پامر.
نگاهی مختصر به نژاد پامرانین
گروه نژادی: سگ‌های همدم.
قد: از 18 تا 31 سانتی‌متر از شانه تا زمین.
وزن: از 1 کیلو و سیصد گرم تا 3 کیلوگرم.
طول عمر: 12 تا 16 سال.
گرچه پامرانین‌ها کوچکند و بیش از سه کیلو وزن ندارند، ولی شخصیتشان اصلا شبیه جثه‌شان نیست. پامرها کوچک‌ترین سگ‌های خانوادۀ اشپیتز هستند. دیگر اعضای این خانواده عبارتند از: ساموید (Samoyed)، مالاموت آلاسکایی (Alaskan Malamute)، الکهوند نروژی (Norwegian Elkhound) و… .
پامرانین‌ها اسم خود را از ناحیۀ پامرانیا (Pomerania)، در آلمان گرفته‌اند. آن‌ها زمانی خیلی محبوب شدند که ملکه ویکتوریا (1819-1901م.) اجازه داد که چند تا از سگ‌های نژاد پامرانین او در یک نمایش مخصوص سگ‌ها نشان داده شوند. این برای اولین بار بود که پامرانین‌ها به نمایش گذاشته می‌شدند.
پامرها یک گوله موی بامزۀ چست‌وچابکند. آن‌ها باهوش و وفادارند، اما گول ظاهر بانمکشان را نخورید. آن‌ها سگ‌های مستقلی هستند که به شیوۀ خودشان فکر می‌کنند. هوشیارند و نسبت به محیط اطرافشان بسیار کنجکاو.
متاسفانه، پامرها فکر می‌کنند جثۀ بزرگی دارند. برای همین گاهی پرخاشگر می‌شوند، یا حتی به سگ‌های بزرگتر از خودشان حمله می‌کنند. خبر خوب اینکه اگر در تولگی با سگ‌ها و حیوانات دیگر، ارتباط برقرار کنند و به‌خوبی اجتماعی شوند، سگ‌های آرام و ساکتی خواهند بود.
سگ‌های نژاد پامرانین سرهای گُوه‌شکل با گوش‌هایی راست دارند. بعضی صورت آن‌ها را به روباه تشبیه می‌کنند، بعضی به عروسک و بعضی دیگر به گل بنفشه. چشم‌های مشکی و بادامی‌شان از هوش و کنجکاوی می‌درخشد. بینی آن‌ها یا مشکی است یا به رنگ موهای بدنشان و دم پرمویشان به سمت پشتشان برگشته است.
پامرها رنگ‌های متعددی دارند، اما موهای هر کدام از آن‌ها فقط به یک رنگ است؛ یعنی هر پامر یکدست به یک رنگ است. رنگ‌های قرمز، نارنجی، کرم، سفید، آبی، قهوه‌ای و سیاه عمومی‌ترین رنگ‌‌ها در میان پامرهاست. به‌ندرت ممکن است پامرانینی را ببینید که موهایش سفید است با نقش‌های رنگی. به این پامرها لقب ابلق (parti-colored) داده‌اند. ممکن است به ندرت ترکیب‌های دیگری مثل سیاه با نقش‌های برنزه، نارنجی با نقش‌های سموری نیز ببینید.
موهای متراکم و دولایۀ پامرانین‌هاروی پوستشان نمی‌خوابد، بلکه می‌ایستد. موهای گردن و روی سینۀ آن‌ها به شکلی است که به آن‌ها شکوه و جلال می‌بخشد. به نظر می‌رسد نگهداری از این موها دشوار است، ولی تنها کاری که باید بکنید این است که موهای پامرانین خود را مرتب شانه بکشید.
صدای پارس پامرها، علی رغم جثۀ کوچکشان، بلند است و آن‌ها به کمک همین صداست که می‌توانند سگ‌های مراقب فوق‌العاده‌ای باشند. گاهی آن‌ها نمی‌دانند کی باید ساکت شوند و پارس نکنند. برای همین بهتر است دستور «ساکت» را با آن‌ها تمرین کنید تا به‌خوبی آن را یاد بگیرند.
سگ‌های نژاد پامرانین حیوان خانگی مناسبی برای افراد مسن و افراد پرمشغله هستند، زیرا بیش از حد وابسته نیستند. همچنین برای کسانی مناسبند که در آپارتمان زندگی می‌کنند و به حیاط دسترسی ندارند. از طرف دیگر خانواده‌هایی که بچۀ کوچک دارند، بهتر است پامرانین را به عنوان حیوان خانگی خود انتخاب نکنند، زیرا جثۀ این سگ ظرف و آسیب‌پذیر است و ممکن است کودک، بدون آنکه بخواهد، به او صدمه بزند.
پامرها، معمولا، دستورات و آموزش‌ها را ، خوب یاد می‌گیرند، ولی باید در آموزش دادن آن‌ها پشتکار داشته باشید. به خاطر داشته باشید که اگر جایگاه خودتان را در ذهن او، به عنوان رهبر خانواده تثبیت نکنید، پامر شما با کمال میل رهبری را می‌پذیرد و رهبر یک دنده‌ای هم می‌شود.
سگ‌های نژاد پامرانین پرانرژی هستند و از پیاده‌روی لذت می‌برند. آن‌ها تند تند راه می‌روند در حالی که سرشان را با غرور بالا نگه داشته‌اند و با روی خوش به استقبال افراد و مناظر و بوهای جدید می‌روند. بعضی از پامرها برای شرکت در مسابقات سگ‌ها تربیت می‌شوند و بعضی دیگر به عنوان سگ کمکی برای افراد ناشنوا. آن‌ها همچنین به‌خوبی بلدند که افراد غمگین یا بیمار را تسلی دهند. خلاصه اینکه اگر یک دوست کوچولوی باشخصیت می‌خواهید، نژاد پامرانین انتخاب خوبی برای شماست.
چند نکتۀ مهم دربارۀ نژاد پامرانین
- پامرانین‌ها گاهی به غریبه‌ها مشکوکند و تا دلتان بخواهد پارس می‌کنند.
- تربیت پامرانین‌ها در خانه چندان آسان نیست. خوب است که برای تربیت او از پارک سگ استفاده کنید.
- اگر پامر شما در معرض گرما و رطوبت زیاد قرار بگیرد، ممکن است گرمازده شود. بنابراین زمانی که سگتان در فضای آزاد است، او را زیر نظر بگیرد و با دیدن اولین نشانه‌های گرمازدگی او را به داخل خانه ببرید. آن‌ها سگ‌های داخل خانه هستند و نباید خارج از خانه نگه داشته شوند.
- سگ‌های نژاد پامرانین رابطۀ خوبی با بچه‌ها دارند، ولی برای خانواده‌هایی که بچه‌های کوچک یا پرجنب‌وجوش دارند گزینۀ خوبی نیستند. چراکه جثۀ پامرها کوچک است و بچه ممکن است حین بازی به او صدمه بزند. هیچ وقت اجازه ندهید که آن‌ها، بدون نظارت شما، با هم بازی کنند.
- چون جثۀ سگ‌های نژاد پامرانین‌ها کوچک است، ممکن است طعمۀ پرندگان شکاری مثل جغدها و عقاب‌ها و بازها و حیوانات وحشی دیگر مثل کایوت‌ها شوند. برای همین آن‌ها را در محیط بیرون از خانه، بدون نظارت، رها نکنید. اگر در محیط زندگی شما پرندگان شکاری زندگی می‌کنند، بیشتر مراقب سگتان باشید و کنار سگتان بمانید تا به سبب حضور شما به سگتان نزدیک نشوند.
- پامرها کوچک و جذابند. برای همین متاسفانه دزدها خیلی به سراغ آن‌ها می‌آیند. این امر دلیل دیگری است که سگتان را، بیرون از خانه، حتی در حیاط نرده‌کشی‌شده، تنها نگذارید.
- پامرانین‌ها از سایز کوچک خودشان خبر ندارند و مثل یک سگ بزرگ رفتار می‌کنند. به سبب همین باور ممکن است با یک سگ خیلی بزرگتر از خودشان درگیر شوند یا از ارتفاعی بلند بپرند و آسیب جدی ببینند. بنابراین شما باید مراقبشان باشید تا خودشان را به دردسر نیندازند.
- بعضی پامرها وقتی پیر می‌شوند، تکه‌هایی از موهای زیبای تنشان می‌ریزد.
- اگر می‌خواهید سگی داشته باشید که روح و جسمش سالم باشد، توله سگ خود را از توله‌کش‌ها نخرید. از پرورش‌دهنده‌ای بگیرید که مطمئن باشید مراقب سلامتی سگ‌های والد هست و اجازه نمی‌دهد سگ‌های بیمار یا ضعیف جفتگیری کنند.
تاریخچۀ نژاد پامرانین
سگ‌های نژاد پامرانین از نژاد قدیمی اشپیتز، در مناطق دوردست کشورهای شمالی، به وجود آمده است. نزدیک‌ترین خویشاوندان این نژاد عبارتند از: الکهوند نروژی (Norwegian Elkhound)، شیپرک (Schipperke)، اشپیتز آلمانی (German Spitz)، سگ اسکیموی امریکایی (American Eskimo Dog)، ساموید (Samoyed)، سگ‌های دیگر خانوادۀ اشپیتز و سگ‌های مناطق شمالی. ویژگی مشترک همۀ این سگ‌ها سرهای گوه‌شکل، گوش‌های ایستاده، موهای پرپشت خزمانند است.
پامرانین‌های قدیمی حدود 14 کیلوگرم بودند. از همان زمان این نژاد محبوب بوده است. افراد سرشناسی در طول تاریخ صاحب سگی از نژاد پامرانین بوده‌اند.، از جمله: مارتین لوتر (Martin Luther)، عالم الهیات، پامری به اسم بِلفلیِن (Belferlein) داشته و در نوشته‌های خود از او صحبت کرده است. پامرانین ميکل آنژ (Michelangelo)، نقاش مشهور، روی بالش ساتن می‌نشسته و او را، حین نقاشی بر سقف کلیسای سیستین (Sistine Chapel)، تماشا می‌کرده است. پامر آیزاک نیوتن (Isaac Newton)، فیزیکدان مشهور، دایموند (Diamond) نام داشته و بسیاری از دستنوشته‌های او را جویده است. موتسارت (Mozart)، آهنگساز اتریشی، یکی از آرایاهایش را به سگ پامرش، پیمپرل (Pimperl)، هدیه داده است.
جورج سوم (King George III)، پیش از اینکه به پادشاهی بریتانیا برسد، در سال 1761 میلادی، با سوفی شارلوت (Sophie Charlotte)، شاهزاده خانم هفده‌سالۀ مکنبورگ-شترلیتس (Mecklenburg-Strelitz) ازدواج کرد. شاهزاده خانم یک جفت پامر سفیدش را، که فیب (Phebe) و مرکوری (Mercury) نام داشتند، با خودش به انگلستان آورد. این سگ‌ها در آن زمان بیش از 9 کیلوگرم وزن داشتند که برای پامرهای آن زمان کاملا طبیعی بود. این سگ‌ها در خاندان سلطنتی محبوب بودند، ولی مردم عادی آن‌ها را نمی‌دیدند و به آن‌ها دسترسی نداشتند. تا اینکه در زمان ملکه ویکتوریا (Queen Victoria)، نوۀ ملکه شارلوت، همه چیز تغییر کرد.
ملکه ویکتوریا 64 سال بر انگلستان حکومت کرد و در این مدت بیش از 15 نژاد سگ مختلف را پرورش داد. او در سال 1888، برای اولین بار، در ایتالیا، سگ‌های پامرانین را دید و اواخر سلطنتش بیشتر به پرورش این نژاد توجه کرد. او به پامر پنج‌کیلویی قرمز-سموری رنگی، به اسم مارکو (Marco) علاقه‌مند شده بود. مارکو، از طرف ملکه ویکتوریا، در بسیاری از نمایش‌های سگ شرکت کرد و مقام‌های خوبی هم به دست آورد. ملکه ویکتوریا در همان سفر سال 1888، به ایتالیا، از فلورانس، سه پامرانین دیگر هم خرید. بعد از مارکو، دومین پامر مشهور ملکه، یک پامر ماده، به اسم جینا (Gina)، بود که در نمایش سگ‌های لندن مقام قهرمانی را به دست آورد. ملکه آنقدر پامرهایش را دوست داشت که دستور داد، پامر محبوبش را، به اسم توری (Turi) به رختخوابش بیاورند.
ملکه ویکتوریا سگ‌های نژاد پامرانین را بسیار دوست داشت، اما از میان آن‌ها سگ‌هایی که جثۀ کوچکتر داشتند برایش عزیزتر بودند و همین علاقه باعث شد که پامرهای کوچکتر طرفدار بیشتری داشته باشند. برای همین بسیاری معتقدند او بود که گرایش به پامرانین‌های کوچک را آغاز کرد.
از سال 1900 تا حدود سال 1930، پامرانین‌ها بیشترین شرکت‌کنندگان در مسابقات قهرمانی ملی سگ‌ها در بریتانیا، به اسم کرافتس (Crufts)، بودند. در همین زمان بود که جثۀ کوچک پامرها به عنوان استاندارد این نژاد تعریف و تثبیت شد. همچنین در این زمان بود که تنوع رنگ در موها و پوشش این نژاد شکل گرفت. پامرهای قدیمی به رنگ‌های سیاه، سفید، شکلاتی و آبی بودند، اما در حوالی سال 1920، پامرهای نارنجی در نمایش‌ها برنده می‌شدند و همین امر طیف رنگی موهای آن‌ها را گسترده‌تر کرد.
محبوبیت پامرانین‌ها از قارۀ اروپا فراتر رفت. در سال 1888، پامرانینی به اسم دیک (Dick)، برای اولین بار، در کتاب نژادنامۀ موسسۀ پرورش سگ امریکایی (AKC) ثبت شد. در سال 1892، اولین سگ پامر در نمایش سگ‌های نیویورک ظاهر شد. بعد از اینکه موسسۀ پرورش سگ امریکایی، در سال 1900، این نژاد را به رسمیت شناخت، محبوبیت آن‌ها، در امریکا، بیشتر شد. در سال 1909، کلوب سگ‌های پامرانین به عضویت کلوب‌های موسسۀ امریکایی پرورش سگ درآمد و به عنوان کلوب مادر برای پرورش این نژاد شناخته شد. نیمۀ اول قرن نوزدهم، نژاد پامرانین محبوب‌ترین نژاد در امریکا بود. این نژاد امروزه در میان 155 نژادی که موسسۀ امریکایی پرورش سگ به رسمیت می‌شناسد، از نظر محبوبیت، مقام چهاردهم را دارد.
اندازۀ سگ‌های پامرانین
قد پامرها بین 18 تا 31 سانتی‌متر و وزن آن‌ها از 1 کیلو و سیصد گرم تا 3 کیلوگرم است. بعضی از پامرانین‌ها جثۀ بزرگ‌تری دارند و در بزرگسالی به 5 تا 6.5 کیلوگرم می‌رسند. این پامرها برای خانواده‌هایی که بچه دارند انتخاب بهتری هستند.
ویژگی‌های شخصیتی سگ‌های نژاد پامرانین
پامرها پرجنب‌وجوش، باهوش و خوش‌اخلاقند. از دیدن آدم‌‌های جدید ذوق می‌کنند و با حیوانات دیگر هم رابطۀ خوبی دارند. آن‌ها گاهی فکر می‌کنند خیلی بزرگند. برای همین باید مراقب باشید که با سگ‌های بزرگتر از خودشان درگیر نشود. آن‌ها کنجکاو و هشیارند. برای همین سگ‌های مراقب خیلی خوبی هستند و به هر چیز غیرمعمولی پارس می‌کنند و چون زیاد پارس می‌کنند، از تولگی باید دستور ساکت یا بسه را با آن‌ها تمرین کنید.
اینکه خلق‌وخوی هر سگی چطور باشد، به عوامل متعددی، مثل وراثت، تربیت و اجتماعی شدن آن‌ها، بستگی دارد. یک توله سگ خوب بازیگوش و کنجکاو است و دوست دارد با آدم‌ها ارتباط برقرار کند و به آغوششان برود. توله‌ای را انتخاب کنید که رفتارش متعادل باشد؛ یعنی آرام روی پای شما بنشیند. نه گاز بگیرد و نه گوشه‌گیر باشد و خودش را از آدم‌ها پنهان کند. پرخاشگری و خجالت ویژگی‌هایی هستند که مانع رشد شخصیتی سگ می‌شوند. حداقل یکی از والدین توله را ببینید تا بفهمید که سگ شما چه خصوصیات اخلاقی‌‌ای را ممکن است به ارث ببرد. برای این کار بهتر است مادر او را ببینید. اگر یکی از والدین یا یکی از اعضای خانوادۀ توله را ببینید، می‌توانید حدس بزنید که در بزرگسالی چه شکلی می‌شود.
سگ‌ها باید آرام و ساکت باشند و رفتار دوستانه‌ای داشته باشند تا بتوانیم در آرامش کنارشان زندگی کنیم. پامرانین‌ها هم، مثل سگ‌های دیگر، باید در تولگی اجتماعی شوند؛ یعنی افراد مختلف را ببینند، به مکان‌های مختلف بروند، صداها و بوهای متنوعی را حس کنند. هرچه تجربه‌های سگ بیشتر باشد، راحت‌تر با موقعیت‌های جدید کنار می‌آید. اگر خودتان نمی‌توانید زمینۀ این تجربه‌ها را برای سگتان فراهم کنید، او را در مهمدکودک سگ‌ها ثبت‌نام کنید.
بیماری‌های رایج در نژاد پامرانین
سگ‌ها نژاد پامرانین عموما سالمند، اما مثل هر نژاد دیگری در این نژاد هم بعضی بیماری‌ها شایع‌تر است. معنی این حرف این نیست که همۀ سگ‌ها به همۀ این بیماری‌ها مبتلا می‌شوند. آگاهی داشتن راجع به بیماری‌ها می‌تواند به ما کمک کند که از سگمان بهتر مراقبت کنیم. اگر می‌خواهید سگ بخرید، او را از پرورش‌دهنده‌ای بگیرید که از سگ‌هایش خوب مراقبت کند و مطمئن باشید که سگ‌هایش سالمند.
باید مطمئن شوید که پامرانین شما ناهنجاری مفصل ران (Hip dysplasia)، کم‌کاری تیروئید (Hypothyroidism)، بیماری فون ویلبراند (Von willebrand’s disease) و کمی پلاکت خون (Thrombopathia) ندارد و چشمانش سالم است.
حساسیت‌ها (Allergies):
بعضی پامرها به چیزهای مختلف حساسیت دارند و اذیت می‌شوند، از حساسیت‌های پوستی گرفته تا غذایی و تنفسی. اگر می‌بینید سگ شما پنجه‌هایش را زیاد می‌لیسد یا پوزه و صورتش را به زمین می‌مالند، شک کنید که به چیزی حساسیت دارد و او را نزد دامپزشک ببرید.
صرع (Epilepsy):
بعضی پامرها، متاسفانه، دچار صرع و تشنج می‌شوند. با دیدن نشانه‌های این بیماری، سگتان را نزد دامپزشک ببرید تا درمان مناسب را برایش در نظر بگیرد.
ناهنجاری مفصل ران (Hip dysplasia):
این بیماری گاهی در میان سگ‌های نژاد پامرانین دیده می‌شود. عوامل زیادی در بروز ناهجاری مفصل ران موثرند، از جمله: ژنتیک، عوامل محیطی و رژیم غذایی. پامرهای مبتلا معمولا می‌توانند بدون مشکل به زندگی عادی خودشان ادامه دهند. اگر بیماری شدیدتر باشد، ممکن است برای درمان به جراحی نیاز داشته باشند.
بیماری لگ پرتس (Legg-Perthes):
این بیماری هم مفصل ران را درگیر می‌کند. لگ پرتس در بسیاری از نژاد‌های عروسکی دیده می‌شود. در این بیماری، خون‌رسانی به استخوان ران مختل می‌شود و در نتیجه سر استخوان، جایی که استخوان ران به لگن وصل می‌شود، تجزیه و تخریب می‌شود. معمولا اولین نشانه‌های این بیماری، شامل ضعف و سستی عضله و لنگی پا، در 4 تا 6 ماهگی توله ظاهر می‌شود. برای درمان، لازم است که دامپزشک ماهر قسمت آسیب‌دیدۀ سر استخوان ران را جدا کند تا دیگر به لگن متصل نباشد. محل التیام زخم ناشی از جراحی، مفصل کاذب ایجاد می‌کند و درد در توله از بین می‌رود.
دررفتگی کشکک (Patellar Luxation):
در پامرها بیماری شایعی است. در این بیماری کشکک زانو، معمولا در پاهای عقب، از جای خودش خارج می‌شود و موجب به وجود آمدن درد می‌شود. دررفتگی کشکک ممکن است منجر به فلجی شود، ولی معمولا سگ‌ها با آن می‌سازند و نسبتا طبیعی زندگی می‌کنند.
از ریخت‌افتادگی نای (Collapsed Trachea):
در این بیماری، نای، که هوا را به ریه‌ها می‌رساند، شکل طبیعی خودش را از دست می‌دهد. سرفه‌های خشک، شدید و مزمن رایج‌ترین نشانۀ این بیماری است و با دارو یا جراحی درمان می‌شود. از ریخت‌افتادگی نای ممکن است بر اثر کشیدن شدید قلاده و فشار آوردن آن به گردن سگ ایجاد شود. پس به سگتان بیاموزید که به آرامی کنار شما راه برود.
مشکلات چشمی (Eye Problems):
سگ‌های نژاد پامرانین خیلی به مشکلات چشمی دچار می‌شوند، بیماری‌هایی مثل آب‌مروارید (Cataracts)، خشکی چشم (Dry Eye: خشک شدن قرنیه و ملتحمه) و بیماری‌های مربوط به مجاری اشک. این بیماری‌ها در سگ‌های جوان و پیر، هر دو، دیده می‌شود و اگر به‌موقع درمان نشود، ممکن است به کوری منجر شود. بنابراین با دیدن قرمزی چشم، زخم بر آن و اشک‌ریزی فراوان فورا به دامپزشک مراجعه کنید.
مشکلات دندانی (Dental Problems):
مشكلات دندان و لثه در میان پامرها شایع است. بسیاری از آن‌ها در سنین کم دندان‌هایشان را از دست می‌دهند. خوب است که برای معاینۀ منظم سگ خود را نزد دامپزشک ببرید.
مراقبت و نگهداری از سگ‌های نژاد پامرانین
پامرها سگ‌های پرجنب‌وجوش داخل خانه‌اند. برای همین نژاد بسیار مناسبی برای ساکنان آپارتمان‌ها و کسانی هستند که دسترسی به حیاط ندارند. آن‌ها انرژی متوسطی دارند و چند بار پیاده‌روی یا بازی کوتاه‌مدت، در روز، برایشان کافی است. آن‌ها خیلی سرزنده و شادابند و از پیاده‌روی‌های تقریبا طولانی هم لذت می‌برند، ولی باید به یاد داشته باشید که جثۀ کوچک آن‌ها به‌شدت به گرما حساس است.
سگ‌های نژاد پامرانین عاشق بازی‌اند و زود حوصله‌شان سر می‌رود. پس بهتر است اسباب‌بازی‌های مختلف در اختیارشان بگذارید و زود زود آن‌ها را به گردش ببرید، تا سرشان گرم باشد. آن‌ها بخصوص اسبب‌بازی‌هایی را که برایشان چالش ایجاد کند خیلی دوست دارند.
پامرها دوست دارند چیزهای جدید یاد بگیرند و در مرکز توجه شما باشند. بنابراین یاد دادن فرمان‌ها و شیرین‌کاری تازه به آن‌ها هم رابطۀ شما را محکم‌تر می‌کند و هم ذهن و جسم آن‌ها را تازه و سرحال نگه می‌دارد. تمرکز آن‌ها کوتاه‌مدت است. پس بهتر است در روز، به جای یک جلسۀ مفصل، چند جلسۀ کوتاه و جذاب آموزشی داشته باشد. در آموزششان پشتکار داشته باشید و به کارهای خوب و حرکات درستشان با خوراکی، تشویقی یا نوازش پاداش دهید.
تغذیۀ سگ‌های نژاد پامرانین
روزانه 4/1 تا 2/1 پیمانه غذای خشک مرغوب که بهتر است در دو وعده داده شود.
اینکه یک سگ بالغ چه قدر غذا بخورد به چیزهای زیادی بستگی دارد، مثل: سن، متابولیسم، اندازه و میزان فعالیتش. هر سگی نیازها و شرایط خاص خودش را دارد. آنچه مشخص است اینکه سگی که فعالیت بیشتری داشته باشد غذای بیشتری می‌خورد. کیفیت غذا هم در مقدار آن موثر است. خوردن زیاد و بیشتر از مقدار معین از غذاهای مرغوب سگ را چاق می‌کند.
موها و بهداشت سگ‌های پامرانین
پامرانین‌ها با داشتن موهای دولایه، پوش‌دار و متراکم ظاهر باشکوهی دارند. موهای لایۀ زیرین نرم و متراکم، و موهای لایۀ رویی بلند، صاف، براق و کمی زبر است. شکل موهای گردن و سینه‌شان به آن‌ها ظاهری مغرور و متشخص می‌بخشد. دم آن‌ها، با موهای صاف و به عقب برگشته، ویژگی دیگری است که این نژاد را متمایز می‌کند. جالب اینکه این دم در زمان تولدشان اصلا این شکلی نیست و چند ماه طول می‌کشد تا رشد کند و شکل بگیرد.
نکتۀ جذاب دربارۀ پامرها این است که موی آن‌ها تقریبا در همه رنگ دیده می‌شود: مشکی، مشکی و برنزه، آبی، آبی و برنزه، شکلاتی، شکلاتی و برنزه، کرم، کرم-سموری، نارنجی، نارنجی-سموری، قرمز، قرمز-سنجابی، سفید. گاهی هم با موهایشان راه‌راه است با زمینۀ طلایی، قرمز، نارنجی با راه‌های مشکی. به پامرهای سفید که راه‌های رنگی داشته باشد لقب «ابلق» داده‌اند.
مقدار ریزش موهای پامرانین‌ها متوسط است. در نرها لایۀ زیرین موها، یک بار در سال، کاملا می‌ریزد. گاهی در ماده‌های عقیم‌نشده هم، بعد از تولد تو له یا زمانی که استرس دارند، چنین ریزشی دیده می‌شود. اگر می‌خواهید لباس‌ها و مبلمانتان تمیز باشد و موی پامرتان همه جا نباشد، سگتان را حداقل دو بار در هفته با شانۀ فلزی و برس مخصوص، شانه کنید. این کار چربی طبیعی پوست را متعادل نگه می‌دارد، سبب سلامتی پوست و موها می‌شود و آن‌ها را در برابر مایت‌ها و گره‌های کور محافظت می‌کند. هنگام شانه کشیدن دقت کنید که دندانه‌های شانه به پوست برسد تا همۀ موهای ریخته‌شده را جمع کند و گره‌ها را باز کند. شانه زدن را از سر شروع کنید و کم‌کم پایین بیایید تا به دم و پاهای عقب برسید. می‌توانید گاهی برای پاکیزگی سگتان، موهای پاها، اطراف چشم‌ها و پوزه و اطراف باسنش را با قیچی کوتاه کنید.
هر وقت لازم بود می‌توانید او را حمام کنید، به شرط آنکه از شامپوهای سبک و ملایم استفاده کنید. در فاصلۀ بین حمام‌ها، اگر حس کردید که بدنش بوی نامطبوعی می‌دهد، اندکی پودر بچه روی موهایش بپاشید و بعد از چند دقیقه شانه بکشید.
علاوه بر موها، باید مراقب بهداشت ناخن‌ها و دندان‌های پامرانین خود باشید، زیرا بیماری‌ها و مشکلات دندانی در پامرها شایع است. بهتر است هر شب دندان‌های پامرتان را مسواک بزنید و اگر نمی‌توانید حداقل هفته‌ای یک بار این کار را بکنید. اگر ناخن‌ها، به طور طبیعی ساییده نمی‌شود، باید آن‌ها را مرتب کوتاه کنید. وقتی صدای برخورد آن‌ها را با زمین می‌شنوید، یعنی وقت کوتاه کردن است. برای اینکه پامرها به‌راحتی به گرفتن ناخن و مسواک زدن تن بدهند، باید آن‌ها را از کودکی به این کار عادت بدهید. با استفاده از تشویقی و نوازش، شانه کشیدن را برایشان تبدیل به یک تجربۀ شیرین کنید.
هنگام شانه کشیدن درون گوش و دهان، و سطح پوست و چشم‌هایشان را معاینه کنید تا اثری از زخم، جوش، التهاب و عفونت در آن نباشد. گوش‌ها باید بدون بو و چربی باشد و قرمزی و بدفرمی نداشته باشد. پنجه‌های سگتان را به‌طور مرتب معاینه کنید، گرچه آن‌ها خیلی از این کار خوششان نمی‌آید. این معاینات هفتگی سبب می‌شود که اگر سگتان به بیماری یا حساسیتی مبتلا شد، پیش از شدت گرفتن، متوجه‌اش شوید و برای درمان اقدام کنید.
رابطۀ سگ‌های نژاد پامرانین با کودکان و حیوانات دیگر
پامرانین‌های بازیگوش و پرجنب‌وجوش بازی کردن را دوست دارند. مناسب‌ترین همبازی آن‌ها بچه‌های بزرگسالی هستند که می‌دانند چطور با سگ‌ها رفتار کنند که به آن‌ها آسیب نرسد. بسیاری از پرورش‌دهنده‌های متعهد به خانواده‌هایی که بچه‌های کوچک دارند توله نمی‌دهند. پامرانین‌ها سگ‌های نیرومندی هستند، اما چون جثۀ ظریفی دارند اگر از دست بچه بیافتند ممکن است آسیب ببینند. برای همین به بچه‌ها آموزش دهید که با سگ‌ها چطور رفتار کنند و همیشه بر روابط آن‌ها نظارت کنید تا بچه دم سگ را نکشد و یا سگ او را گاز نگیرد. به بچه‌ها آموزش دهید که هیچ وقت به سگی که غذا می‌خورد نزدیک نشوند و سعی نکنند که خوراکی سگ را از او بگیرند. هیچ بچه‌ای نباید بدون حضور شخص بزرگسالی با سگ تنها بماند.
پامرانین‌ها به‌خوبی با گربه‌ها و حیوانات خانگی دیگر کنار می‌آیند، مخصوصا اگر با هم بزرگ شوند، اما همیشه باید مراقب رابطۀ آن‌ها با سگ‌های دیگر باشید. باید از آن‌ها در برابر سگ‌های بزرگ مراقبت کنید، چون پامرها خودشان نمی‌دانند چه قدر کوچکند و اصلا ترسی از درگیر شدن با سگ‌های بزرگتر ندارند.
توضیحات:
Watchdog :
سگ مراقب با سگ نگهبان فرق می‌کند. سگ‌های مراقب جثه‌های کوچک‌تری دارند. آن‌ها به‌خوبی حواسشان به اطراف هست، و به‌موقع به صاحبشان فقط هشدار می‌دهند.
آرایاهایش :
ملودی‌ای عاطفی که برای آواز نوشته می‌شود.
کرم سموری :
زمینه‌ای نقره‌ای، طلایی، خاکستری، حنایی یا قهوه‌ای که تماما با موهای سیاه پوشیده شده.
خوبه