آشنایی با نژاد چاوچاو : سگی با غرور گربه‌ها
سگ‌های نژاد چاوچاو (Chow Chow) با قیافۀ بامزه‌شان، مثل یک گربه، شخصیت مغرور و مستقلی دارند. آنها اغلب منزوی و گوشه‌گیرند و خیلی باحوصله نیستند. برای همین اگر سگی بغلی و نازنازی می‌خواهید، این نژاد انتخاب مناسبی برای شما نیست.
نگاهی مختصر به نژاد چاوچاو
گروه نژادی: سگ‌های کار.
قد: 43 تا 59 سانتی‌متر از شانه تا زمین.
وزن: 18 تا 32 کیلوگرم.
طول عمر: 12 تا 15 سال.
چاوچاوها قیافۀ خاصی دارند: چشمان خمار و سر بزرگ و با موهایی مثل یال شیر. اول که به آنها نگاه می‌کنید ممکن است فکر کنید مریض یا بداخلاقند، اما اینطور نیست و این فقط حالت چشمان آن‌هاست که این حس را در شما ایجاد می‌کند. چاوچاو، اگر درست تربیت شود، سگ بداخلاقی نیست و حمله نمی‌کند.
آنها، مثل یک شیر، اشرافی و مثل یک پاندا بامزه، مثل یک عروسک دوست‌داشتنی، مثل یک گربه مغرور و مستقل، و مثل یک سگ مهربان و وفادارند. در عین حال موقر و آرامند. نمی‌شود بهشان احترام نگذاشت. هرچه باشد مدتی در دربار پادشاهان چین زندگی کرده‌اند.
سگ‌های نژاد چاوچاو حوصله ندارند سربه‌سرشان بگذارید. نباید زیاد کاری به کارشان داشته باشید. آنها در کمال آرامش مراقب صاحب خود و خانوادۀ او هستند. اگر با بچه‌ها بزرگ شوند، با کمال میل آنها را می‌پذیرند و مشکلی با آنها نخواهند داشت، ولی شیطنت یا آزارهای بچه‌های کوچک را نمی‌توانند تحمل کنند. برای همین چاوچاو برای خانواده‌هایی مناسب است که بچه‌های بزرگ داشته باشند که بدانند با سگ‌ها چطور باید رفتار کرد.
چاوچاوها سگ‌های حمایتگری هستند و به‌شدت از صاحبان خود در برابر غریبه‌ها مراقبت می‌کنند. برای اینکه بتوانند حضور غریبه‌ها را، در آرامش، تحمل کنند، باید در زمان تولگی افراد غریبۀ زیادی را ببینند و به‌خوبی اجتماعی شوند.
زبان آبی-بنفش سگ‌های چاوچاو یکی از ویژگی‌های عجیب آن‌هاست. بر اساس افسانه‌های چینی، در زمان خلقت، آسمان را که رنگ می‌کردند، قطره‌ای از رنگ آسمان به پایین چکید و چاوچاو آن را لیسید و به همین دلیل زبانش آبی است. یکی دیگر از ویژگی‌های منحصربه‌فرد چاوچاو پاهای خیلی صاف اوست که ظاهر خیلی شق و رقی به او بدهد و باعث می‌شود راه رفتنش زیبا باشد. به سبب همین فرم پاهایش، سگ نژاد چاچاو، برای ورزش‌هایی مثل قدم‌دو (Jog: نوعی راه رفتن تند) مناسب نیست، اما به سبب انرژی و استقامتی که دارد، همراه بسیار خوبی برای پیاده‌روی‌های شماست.
درست است که هیچ سگی نباید کتک بخورد، اما این حرف را دربارۀ چاوچاوها بیشتر جدی بگیرید. آنها را با تشویق و تکرار جملات و دستورها تربیت کنید. شخصیت مستقل و مغرور چاوچاو پاسخ خوبی به رفتارهای خشن، ومخصوصا کتک، نمی‌دهد. سعی کنید با ثبات رفتاری و استقامت در آموزش، احترام او را به دست آورید و آن وقت دیگر مشکلی در تربیت کردن او نخواهید داشت. اگر به ظاهر خاص و شخصیت مستقل چاوچاو احترام بگذارید، همراه و رفیق خوب شما می‌شود.
چند نکتۀ مهم دربارۀ نژاد چاوچاو
– صاحب چاوچاو باید به استقلال و روحیۀ گوشه‌گیر او احترام بگذارد، اما باید مراقب باشد که چاوچاو رئیس نشود و نخواهد که کنترل اوضاع را به دست بگیرد.
– سگ‌های نژاد چاوچاو باید از تولگی اجتماعی شوند. یعنی آدم‌ها، سگ‌ها، مکان‌ها و شرایط مختلف را ببینند و تجربه کنند تا در بزرگسالی سگ‌های آرام و بی‌خطری باشند.
– چاوچاوها با یک فرد یا با کل اعضای خانواده ارتباط محکمی برقرار می‌کند، اما بیرون از این حلقه، او به همه بدگمان است.
– چاوچاوها باید دو یا سه بار در هفته برس کشیده شوند.
– چاوچاوها، به شرط آنکه ورزش روزانه داشته باشند و ارژی‌شان تخلیه شود، می‌توانند در آپارتمان زندگی کنند.
– چشمان چاوچاوها فرورفته و دید آنها محدود است. برای همین بهتر است از روبه‌رو به یک چاوچاو نزدیک شوید.
– سگ خود را از توله‌کش‌ها نخرید.
تاریخچۀ نژاد چاوچاو
نژاد چاوچاو یکی از قدیمی‌ترین نژادهای دنیاست. اصل و نسب این نژاد به دشت‌های مغولستان و شمال چین برمی‌گردد. با گذر زمان، این سگ‌ها همراه با قبایل کوچ‌نشین به سمت جنوب چین حرکت کردند.
تصویر چاوچاو در نقاشی‌ها و نقوش سفالی به جا مانده از امپراطوری هان (Han)، که از سال 206 پیش از میلاد مسیح تا سال 220 میلادی بر چین حکومت می‌کردند، دیده می‌شود. می‌گویند که یکی از امپراطورهای چین 2500 جفت سگ از نژاد چاوچاو داشته و از آنها برای شکار کردن استفاده می‌کرده است. علاوه بر شکار، چاوچاوها وظیفۀ نگهبانی از اموال صاحبانشان را هم داشتند. همچنین از موی آنها برای تزیین لباس‌ها استفاده می‌کردند. با گوشت چاوچاوها نیز نوعی خوراک ویژه می‌پختند.
نژاد چاوچاو در چین اسامی دیگری داشته است: سگ زبان‌سیاه (hei shi-tou)، سگ گرگی (lang gou)، سگ خرسی (xiang gou)، سگ کانتون (Guangdong gou). پس چه شد که او را چاوچاو نامیدند؟
اواخر قرن هجدهم میلادی، تاجران انگلیسی در کشتی‌های خود سگ‌هایی داشتند شبیه به خرس. آنها به محموله‌های متفرقه، از جمله سگ‌ها، چاوچاو می‌گفتند و این اسم روی سگ‌ها باقی ماند. در سال 1781 میلادی، گیلبرت وایت (Gilbert White)، محقق تاریخ طبیعی، در کتاب خودش، به نام تاریخ طبیعی و باستانی ناحیۀ سیبورن (Natural History and Antiquities of Selbourne)، از چاوچاوها حرف زده است و آنها توصیف کرده است. همسایۀ او، از ناحیۀ گوانگ‌دونگ (Guangdong)، یک جفت سگ چاوچاو با خود آورده بود. طرفداران نژاد چاوچاو می‌گویند که این سگ‌ها از دویست سال پیش، که گیلبرت وایت آنها را توصیف کرد، اندکی تغییر کرده‌اند.
با این حال یک قرن طول کشید تا واردات چاوچاو رایج شود. ملکه ویکتوریا، که خیلی به سگ‌ها علاقه‌مند بود، این نژاد را پسندید و همین امر سبب بیشتر شدن محبوبیت این نژاد شد، تا آنجا که در سال 1895، در انگلستان، کانون سگ‌های نژاد چاوچاو تشکیل شد.
اولین چاوچاویی که در برنامۀ امریکایی نمایش سگ‌ها (American dog show) شرکت کرد اسمش تاکیا (Takya) بود. او، در سال 1890، مقام سوم را در بین نژادهای متفرقۀ برنامۀ موسسۀ پرورش سگ وست‌مینستر (Westminster Kennel Club) به دست آورد. موسسۀ امریکایی پرورش سگ (American Kennel Club)، در سال 1903، این نژاد را به‌صورت رسمی ثبت کرد. اولین چاوچایی که در این موسسه ثبت شد یِن‌هاو (Yen How) نام داشت.
سگ‌های نژاد چاوچاو حتی به کاخ سفید راه یافتند. کالوین کولیج (Calvin Coolidge)، سی‌امین رئیس جمهور امریکا و همسرش دو تا چاوچاو داشتند: یک چاوچاوی قرمز به اسم تیمی (Timmy)، و یک چاوچاو سیاه به اسم بلک‌بری (Blackberry). زیگموند فروید (Sigmund Freud)، روانشناس معروف، هم از طرفداران نژاد چاوچاو بود و دخترش آنا (Anna) از پروش‌دهنده‌های این نژاد بود. مارتا استوارت (Martha Stewart)، مجری مشهور تلویزیون، نیز از طرفداران این نژاد در عصر ماست. امروزه در میان 155 نژاد محبوب دنیا، سگ‌های نژاد چاوچاو رتبۀ شصت‌وچهارم را دارند.
اندازۀ سگ‌های چاوچاو
قد آنها بین 43 تا 59 سانتی‌متر از زمین تا شانه و وزنشان بین 18 تا 32 کیلوگرم است.
ویژگی‌های شخصیتی سگ‌های نژاد چاوچاو
بعضی‌ها شخصیت سگ‌های نژاد چاوچاو را با گربه‌ها مقایسه می‌کنند: منزوی، خوددار، مستقل، موقر، باهوش و لجباز.
علی رغم قیافۀ اخمویشان، چاوچاوها پرخشاگر یا خجالتی نیستند. آنها سرشان به کار خودشان گرم است و معمولا درگیری را شروع نمی‌کنند. چاوچاوها با صاحبانشان بازی می‌کنند و به غریبه‌ها کاری ندارند، مگر آنکه فرد غریبه بدون اجازۀ صاحب سگ به او نزدیک شود. آن وقت در دردسر بزرگی می‌افتد. اگر غریبه، با اجازۀ صاحب چاوچاو و با معرفی، به او نزدیک شود، اجازه خواهد داشت که این سگ شیرین را نوازش کند.
توله‌های چاوچاو باید به‌خوبی اجتماعی شوند. برای این کار باید افراد متفاوتی را ببینید. به مکان‌های مختلف بروند. بازی‌های گوناگون انجام دهند. مجموعۀ همۀ این کارها باعث می‌شود در بزرگی سگ‌های آرام و بی‌خطری باشند.
بیماری‌های رایج در نژاد چاوچاو
سگ‌ها نژاد چاوچاو عموما سالمند، اما مثل هر نژاد دیگری در این نژاد هم بعضی بیماری‌ها شایع‌تر است. معنی این حرف این نیست که همۀ سگ‌ها به همۀ این بیماری‌ها مبتلا می‌شوند. آگاهی داشتن راجع به بیماری‌ها می‌تواند به ما کمک کند که از سگمان بهتر مراقبت کنیم.
اگر می‌خواهید سگی بخرید، سراغ توله‌کش‌ها نروید. سگتان را از کسی بگیرید که از سلامت مادر و پدر توله مطمئن باشید و بدانید که از سگ زیر سه سال توله نمی‌گیرد. دربارۀ چاوچاو سلامت ارتوپدی و سلامتی چشم‌هایش را معاینه کنید.
بیماری‌هایی که در اینجا به آن اشاره می‌کنید، در نژاد چاوچاو رایج نیستند، اما آگاهی داشتن نسبت به آنها سلامت بیشتر سگمان را تضمین می‌کند:
ناهنجاری مفصل ران در سگ‌ها (Canine Hip Dysplasia):
یک بیماری ارثی است که در آن استخوان ران در مفصلش جفت نمی‌شود. در بعضی سگ‌ها موجب درد و لنگی در یک یا هر دو پا می‌شود، ولی در بعضی سگ‌ها هیچ نشانه‌ای ندارد. بهترین راه تشخیص آن استفاده از عکس اشعۀ ایکس است. با بالا رفتن سن سگ، احتمال ابتلای او به ناهنجاری مفصل ران بیشتر می‌شود. ناهنجاری مفصل ران عموما ارثی است اما بعضی عوامل محیطی هم احتمال بروز این بیماری را بیشتر می‌کند، مثل رشد سریع ناشی از رژیم غذایی پرکالری و یا افتادن از ارتفاع بر روی زمین.
انترپیون (Entropion):
در این بیماری پلک لوله می‌شود و به داخل چشم برمی‌گردد و به کرۀ چشم آسیب می‌زند. ممکن است یک یا هر دو چشم چاوچاو به این بیماری مبتلا شود. اگر چاوچاوی شما انترپیون دارد، باید مراقب باشید که چشمانش را نمالد. گاهی برای درمان این بیماری به عمل جراحی نیاز است.
مراقبت و نگهداری از سگ‌های نژاد چاوچاو
چاوچاوها می‌توانند با محیط های مختلف سازگار شوند، از قصر گرفته تا آپارتمان. چیزی که مهم است این است که حتما داخل خانه و پیش صاحبانشان باشند، نه در حیاط. چاوچاوها همچنین گرما را به‌سختی تحمل می‌کنند. پس محیط خانه را باید خشک و خنک نگه دارید.
مثل هر سگ دیگری، سگ‌های نژاد چاوچاو به ورزش و فعالیت روزانه احتیاج دارند، تا سالم و شاد باقی بمانند. دو سه پیاده روی ساده پانزده دقیقه ای در روز یا یک پیاده روی روزانه طولانی برای آنها کافی است.
اگر خانه‌تان حیاط دارد، دور آن نرده بکشید. درست است که چاوچاوها اهل پرسه زدن نیستند، اما نرده از آنها در برابر تصادفات رانندگی یا غریبه‌هایی که بدون اجازه شما به آنها نزدیک می‌شوند یا اذیتشان می‌کنند مراقبت می‌کند.
تربیت سگ‌های نژاد چاوچاو آسان است، ولی برای راحتی بیشتر می‌توانید از پارک سگ استفاده کنید. پارک سگ وسیله‌ای برای آموزش دادن به اوست. نباید بگذارید که به زندان سگ تبدیل شود. پس سگتان را طولانی مدت درون پارک نگه ندارید.
چاوچاوها را با تشویق و لحن صحبت و کلماتتان تربیت کنید. همان‌طور که قبلا گفته شد، هیچ سگی نباید کتک بخورید، اما این امر دربارۀ چاوچاوها مهمتر است. اگر تا وقتی که چاوچاوی شما توله است، به او یاد بدهید به شما احترام بگذارد، در بزرگسالی با او مشکلی نخواهید داشت. اگر اجازه بدهید تولۀ بانمک چاوچاو هر کاری دلش می‌خواهد بکند، آن وقت در بزرگسالی‌اش حتما به مشکل برمی‌خورید.
تغذیۀ سگ‌های نژاد چاوچاو
روزانه دو تا دو سه‌چهارم پیمانه غذای خشک که بهتر است در دو وعده داده شود.
اینکه یک سگ بالغ چه قدر غذا بخورد به چیزهای زیادی بستگی دارد، مثل: سن، متابولیسم، اندازه و میزان فعالیتش. هر سگی نیازها و شرایط خاص خودش را دارد. آنچه مشخص است اینکه سگی که فعالیت بیشتری داشته باشد غذای بیشتری می‌خورد.
برای حفظ هیکل مناسب چاوچاو، بهتر است در دو وعده به او غذا دهید و نگذارید ظرف غذا را همیشه در دسترس او باشد. برای اینکه بفهمید چاوچاوی شما اضافه وزن دارد یا نه از بالا به او نگاه کنید. باید بتوانید دور کمرش را ببینید. سپس دستتان را، با انگشتان جدا از هم، به پشتش، از بالا تا پایین ستون فقرات، بکشید. اگر دنده‌هایش را نمی‌بینید، اما آنها را، بدون اینکه انگشتانتان را فشار دهید، حس می‌کنید، وزن سگ شما نرمال است. اگر برای حس کردن دنده‌ها باید انگشتانتان را فشار دهید، سگ شما چاق است و به فعالیت و ورزش بیشتری احتیاج دارد. اگر دنده‌های او را می‌بینید، کمبود وزن دارد.
موها و بهداشت سگ‌های چاوچاو
موهای سگ‌های نژاد چاوچاو در دو نوع نرم و زبر است. بیشتر چاوچاوها موی زبر دارند. موهای زبر ضخیم و پرپشتند و مثل پوست خز می‌ایستد. زیر این موهای زبر، یک لایه موی پرپشتِ نرم وجود دارد. موها دور سر و گردنش، مثل یال شیر، پرپشت‌تر است. دمش هم، به سمت پشتش برگشته است و پوشیده از موست. لایۀ بیرونی موها در چاوچاویی که موی نرم دارد، پرپشت و نرم است و بلندی موها در همه جای بدن یکسان است.
چاوچاو در پنج رنگ دیده می‌شود و فرقی ندارد موهایش نرم باشد یا زبر: قرمز (در طیف‌های مختلف، از طلایی روشن تا ماهونی)، سیاه، آبی، دارچینی (از حنایی روشن تا دارچینی تیره) و کرم. چاوچاو ممکن است یکدست به یک رنگ باشد یا دم و یال او کمی روشن‌تر باشد.
هنگام خرید تولۀ چاوچاو، ممکن است توله‌کش‌ها یا پرورش‌دهنده‌ها به شما بگویند که آن چاوچاو رنگ خاصی دارد. بعضی از آنها می‌گویند چاوچاویی که می‌فروشند نقره‌ای، شکلاتی، سفید یا شامپاینی است. گول آنها را نخورید. این‌ها فقط اسم‌هایی فانتزی هستند برای رنگ‌های معمول چاوچاو. یک پرورش‌دهندۀ آگاه و منصف، به خاطر رنگ چاوچاو از شما پول بیشتری نمی‌گیرد.
سگ‌های نژاد چاوچاو سه بار در هفته باید شانه شوند. این کار هم برای سلامت موهای سگ لازم است و هم اینکه موهای ریخته‌شدۀ او را جمع می‌کند تا به مبل‌ها و لباس شما نچسبد. آنها ریزش موی شدید فصلی دارند و در این زمان باید بیشتر به موهایشان رسیدگی کنید. ضمنا برس کشیدن بیشتر موها مانع از این می‌شود که بدن سگتان بو بگیرد.
چاوچاویتان را از همان تولگی برس بکشید تا به آن عادت کند. برای برس کشیدن چاوچاو شما به یک برس با دندانه‌های فولادی نیاز دارید که هم تعداد دندانه‌ها متوسط باشد و هم قدشان. برای پاهایش به برس نرم‌تری احتیاج دارید و برای موهای بلند بدنش هم به برس دندانه‌سوزنی نیاز دارید. کنار دستتان یک آب‌پاش برای نم‌دار کردن موهایش داشته باشید تا راحت‌تر شانه شوند. هیچ‌وقت موهای چاوچاو را وقتی خشک است شانه نکنید، چون موها می‌شکنند. موها را، حتما، تا خود پوست شانه کنید، وگرنه گره‌ها و موهای مرده در تن او باقی می‌مانند.
چاوچاویتان را در صورت نیاز ماهی یکبار حمام کنید، مگر اینکه خودش را کثیف کند یا بیرون از خانه فعالیت زیادی کرده باشد که در آن صورت باید بیشتر حمام برود. از دستمال‌های مرطوب مخصوص برای تمیز کردن پنجۀ سگ نیز می‌توانید بعد از پیاده روی استفاده کنید تا دفعات شستن حیوان در ماه کمتر باشد. شستن زیاد سگ می‌تواند باعث خشک شدن پوست حیوان شود و تبعات دیگری نیز با خود داشته باشد. مراقب باشید که بعد از حمام به‌خوبی او را خشک کنید. هر بار داخل دهان و گوش‌هایش را معاینه کنید، تا مطمئن شوید که زخم و عفونت در آن وجود ندارد.
دندان‌های او را حداقل دو یا سه بار در هفته مسواک بزنید، تا جرم و باکتری از روی آن پاک شود. هر وقت لازم بود، تقریبا ماهی یک بار، ناخن‌هایش را کوتاه کنید. اگر موقع راه رفتن صدای برخورد ناخن‌هایش را با زمین می‌شنوید، وقت کوتاه کردن آن‌هاست. کوتاهی ناخن‌ها مانع از ایجاد زخم بر پوست سگ می‌شود.
رابطۀ سگ‌های نژاد چاوچاو با کودکان و حیوانات دیگر
اگر چاوچاو با بچه‌ها بزرگ شود، با آنها مشکلی نخواهد داشت. اما، چاوچاو سگی نیست که شیطنت‌ها و اذیت‌های بچه‌ها را تحمل کند. برای همین سگ نژاد چاوچاو برای خانواده‌ای مناسب است که بچه‌های بزرگ‌تر داشته باشند که بلد باشند چگونه با سگ رفتار کنند.
به کودک خود بیاموزید که چطور با یک سگ رفتار کند. چطور به او نزدیک شود و یا نوازشش کند. همیشه مراقب کودک و سگتان باشید تا نگذارید موها یا دم سگ را بکشد یا احیانا او را گاز بگیرد.
چاوچاوهایی که به خوبی اجتماعی شده باشند می‌توانند با سگ‌های دیگر و گربه‌ها کنار بیایند، مخصوصا اگر در تولگی با آنها دوست شده باشند. چاوچاوها معمولا با سگی از جنس مخالفشان بهتر ابطه برقرار می‌کنند و با سگ‌های هم‌جنسشان بیشتر درگیر می‌شوند.
پاسخ دهید
پیوستن به بحثدیدگاه خود را در میان بگذارید