آشنایی با نژاد ژرمن شپرد: سگ چوپان آلمانی

نژاد ژرمن شپرد (German Shepherd) یکی از محبوب‌ترین نژادهای سگ، در دنیا، است. باید هم باشد، چون هم باهوش است و هم می‌تواند سگِ کار فوق العاده‌ای باشد. در شجاعت و ازخودگذشتگی کم‌نظیر است. هرچه را به او بیاموزید به بهترین شکل انجام می‌دهد: راهنمایی و کمک به افراد کم‌توان، همکاری با پلیس و ارتش، گله‌داری، جستجو و نجات، یافتن مواد مخدر و در کنار همۀ این‌ها او یک همدم و همراه وفادار است.

نگاهی مختصر به نژاد ژرمن شپرد

گروه نژادی: سگ گله.

قد: 56 تا 66 سانتی‌متر.

وزن: 34 تا 43 کیلوگرم.

طول عمر: 10 تا 14 سال.

نژاد ژرمن شپرد که در انگلستان و بخش‌هایی از اروپا به سگ آلزاسی معروف است، یک از 10 نژاد محبوب در امریکا و در همۀ دنیا است.

این نژاد بخشی از شهرتش را مدیون توله‌ای است، که در جنگ جهانی اول، یک سرباز امریکایی به نام سرجوخه لی دانکن (Corporal Lee Duncan) او را، از یک موسسۀ پرورش سگ، در فرانسه نجات داد. بعد از پایان جنگ، لی دانکن او را با خود به لس‌آنجلس برد و او را رین تین تین (Rin Tin Tin) نامید. تعلیمش داد و او را به یکی از مشهورترین سگ‌های نمایش‌های بین‌المللی تبدیل کرد. رین تین تین در ده‌ها فیلم بازی کرد. او زمانی که در اوج شهرت بود، هفتگی، ده هزار نامه از طرفدارانش دریافت می‌کرد.

ژرمن شپردها، علاوه بر هنرپیشگی، چندین شغل دیگر داشته‌اند: راهنمایی نابینایان، تعقیب و گرفتن جنایتکاران، خدمت در ارتش، یافتن مواد غیرقانونی از طریق بویایی، کمک به بیماران و گله‌داری. این‌ها فقط چند نمونه از کارهایی است که این نژاد زیرک و همه فن حریف انجام می‌دهد.

این سگ‌ها قهرمانان ملی هم هستند. سگ‌های نژاد ژرمن شپرد بودند که بعد از حملۀ تروریستی یازدهم سپتامبر، خرابه‌های برج‌ها دوقلو را گشتند تا افرادی را که زنده مانده بودند پیدا کنند. چشم امدادگران و خانواده‌های قربانیان به این سگ‌ها دوخته شده بود.

درست است که این سگ‌های ژرمن شپرد بعضی از بهترین توانایی‌های همۀ سگ‌ها را در خود دارند، ولی همه کس نمی‌توانند از این توانایی‌ها استفاده کنند. سگ‌های این نژاد در اصل چوپان بودند و تمام روز به دنبال گله این طرف و آن طرف می‌دویدند. آن‌ها بسیار پرانرژی‌اند و به فعالیت زیادی برای تخلیۀ انرژی‌شان احتیاج دارند. اگر انرژی آن‌ها تخلیه نشود، حوصله‌شان سر می‌رود و برای رفع کسالت خود دست به کارهایی می‌زنند که خوشمان نمی‌آید، مثل جویدن و پارس کردن.

ژرمن شپردها اندکی منزوی‌ و شکاکند. به سبب داشتن همین خصوصیت‌ها سگ‌های نگهبان خیلی خوبی هستند، اما از مهمانان هم با روی باز استفبال نمی‌کنند. اگر از تولگی سگ خود را با شرایط مختلف و آدم‌های متنوع آشنا کنید، در بزرگسالی با همه چیز راحت‌تر کنار می‌آید.

اگر تولۀ ژرمن شپرد خود را از یک پرورش‌دهنده می‌خرید، باید دقت کنید که پرورش‌دهنده‌های سگ‌های نژاد ژرمن شپرد به دو دسته تقسیم می‌شوند: پرورش‌دهنده‌های امریکایی و آلمانی. اگر در ایران هستید و می‌خواهید توله‌ای بخرید، سعی کنید بفهمید که نسل تولۀ شما به کدامیک می‌رسد. در کل می‌توان گفت که پرورش‌دهنده‌های امریکایی بیشتر به خصوصیات ظاهری و زیبایی این سگ توجه می‌کنند و کمتر به پرورش هوش و استعداد او. از طرف دیگر، پرورش‌دهنده‌های آلمانی بیشتر به توانایی‌ها و استعدادهای سگ‌ها توجه می‌کنند. در آلمان، قبل از اینکه سگ صاحب توله شود، توانایی‌های بدنی و ذهنی او را آزمایش می‌کنند تا استانداردهای لازم را داشته باشد. برای همین سگ‌های ژرمن شپرد آلمانی انرژی بیشتر و شخصیت مستقل‌تری دارند.

عده‌ای از طرفداران و دوستداران این نژاد معتقدند که سگ‌های ژرمن شپرد امریکایی از ژرمن شپردهای آلمانی ساکت‌تر و بی‌سروصداترند، ولی منتقدان می‌گویند که ژرمن شپردهای امریکایی بعضی از استعدادهای قدیمی خود را، در طی زمان، از دست داده‌اند. برای همین مستعد بعضی مشکلات رفتاری‌، مثل اضطراب جدایی، هستند.

چند نکتۀ مهم دربارۀ نژاد ژرمن شپرد

• اگر شما بیشتر وقتتان را بیرون از خانه می‌گذارانید، ژرمن شپرد نژاد مناسبی برای شما نیست. آن‌ها وقتی تنها می‌مانند دچار اضطراب می‌شوند یا حوصله‌شان سر می‌رود. سپس رفتارهایی از خودشان نشان می‌دهند که باب میل شما نیست، مثل پارس کردن، جویدن چیزها یا کندن و حفر کردن زمین.
• ژرمن شپردها سگ‌های پرانرژی و باهوشی هستند. آن‌ها باید دائم سرشان گرم باشد، به یادگیری، بازی یا کار. آن‌ها باید هر روز تمرینات ذهنی، مثل یادگیری دستورات جدید، و تمرینات بدنی، مثل دویدن و بازی با فیریزبی، داشته باشند.
• ممکن است ژرمن شپردها به غریبه‌ها بدبین باشند و روی خوش نشان ندهند. اگر می‌خواهید سگی اجتماعی داشته باشید باید او را در تولگی با اشخاص، مکان‌ها و شرایط مختلف و متنوع آشنا کنید تا تجربیات متنوعی داشته باشد.  باید از همان تولگی با او تمرین اطاعت کنید و دستورات پایه را به او بیاموزید. در عین حال، از همان زمان باید به حضور افراد و سگ‌های دیگر عادت کند.
• موهای سگ‌های ژرمن شپرد می‌ریزد. خیلی می‌ریزد. خیلی خیلی می‌ریزد. در هفته چندین بار او را برس بکشید. باز هم به یک جاروبرقی قوی نیاز دارید.
• تربیت کردن سگ به کمک پارک سگ برای ژرمن شپردها خیلی مفید است. آن‌ها یاد می‌گیرند وقتی هم از صاحبشان جدا هستند آرام و خوشحال باشند. در نتیجه کمتر دچار اضطراب جدایی می‌شوند.
• ژرمن شپردها به نگهبانی دادنشان معروفند و البته که نگهبانان فوق العاده‌ای هستند، اما هرگز نباید با زنجیر یا طناب به جایی بسته باشند تا نگهبانی دهند. در حققت این کار را با هیچ سگی نباید کرد. این کار آن‌ها را سرخورده و خشمگین می‌کند. ژرمن شپردها سگ‌های خانگی هستند و باید داخل خانه و در کنار صاحبشان زندگی کنند. در عین حال باید به حیاط فنس‌دار دسترسی داشته باشند تا مقداری از انرژی‌شان تخلیه شود.
• اگر می‌خواهید سگی داشته باشید که روح و جسمش سالم باشد، توله سگ خود را از توله‌کش‌ها نخرید. از پرورش‌دهنده‌ای بگیرید که مطمئن باشید مراقب سلامتی سگ‌های والد هست و اجازه نمی‌دهد سگ‌های بیمار یا ضعیف جفتگیری کنند.

تاریخچۀ نژاد ژرمن شپرد

نژاد ژرمن شپرد نسبتا نژاد جدیدی است و قدمت آن به سال 1899 می‌رسد. این نژاد هستی خود را مدیون کاپیتان مکس فن استفنتز (Captain Max von Stephanitz)، کاپیتان بازنشستۀ سواره نظام آلمانی، است. او می‌خواست نژادی پرورش دهد که در چوپانی نظیر نداشته باشد.

قرن‌ها پیش از کاپیتان استفنتز، چوپانان آلمانی، مثل بقیۀ کشورهای اروپایی، از سگ‌ها برای هدایت و محافظت از گله استفاده می‌کردند. به سبب اهمیت این سگ‌ها بود که چوپانان برای یافتن جفت مناسب برای سگ‌های ماده‌شان روزهای زیادی سفر می‌کردند. با این حال، هیچ کس سعی نکرده بود که از سگ‌های محلی یک نژاد متمایز و منحصر بفرد پرورش دهد.

در سال 1898، فون استفنتز از کار در ارتش بازنشسته شد و شغل دوم خود را آغاز کرد: آزمایش سگ‌ها و نژادها برای پرورش برترین نژاد گله‌دار آلمانی. او تکنیک‌های انگلیسی پرورش سگ را مطالعه کرد. زیرا سگ‌های گلۀ انگلیسی بسیار مشهور بودند. فون استفنتز در سرتاسر آلمان سفر کرد. نمایش‌های سگ‌ها و سگ‌های بومی آلمان را به دقت زیر نظر گرفت. او سگ‌های گلۀ خیلی خوبی دید و شناخت: سگ‌هایی که ورزشکار بودند، سگ‌هایی که باهوش بودند و سگ‌هایی که توانایی‌های بسیاری داشتند. آنچه پیدا نکرد سگی بود که همۀ این ویژگی‌ها را یکجا داشته باشد.

روزی در سال 1899، فون استفنتز، در یک برنامۀ نمایش سگ‌ها، سگی را دید با قیافه‌ای شبیه به گرگ‌ها و همین سگ نظر او را جلب کرد. بلافاصله سگ را، که هکتور لینکسراین (Hektor Linksrhein) نام داشت، خرید و بعدها نام او را به هورند وی گرافِت (Horand v Grafeth) تغییر داد. بدن نیرومند و هوش زیاد این سگ چنان کاپیتان فون استفنتز را تحت تاثیر قرار داد که سعی کرد یک گونه نژاد از نسل هورند پرورش دهد.

گرچه کاپیتان فون استفنتز در آغاز قصد داشت یک نژاد سگ گله پرورش دهد، وقتی دید که آلمان روز به روز بیشتر صنعتی می‌شود فهمید که دورۀ این سگ‌ها گذشته است و چوپانان دیگر به آن‌ها نیاز چندانی ندارند. چون نژادی که داشت پرورش می‌داد از جمله سگ‌های کار بود، تصمیم گرفت که آیندۀ این سگ در خدمت پلیس و ارتش رقم بخورد. او با ارتباطاتی که داشت دولت را قانع کرد تا از این نژاد استفاده کند. در جنگ جهانی اول، ژرمن شپردها در صلیب سرخ، برای پیام‌رسانی، نجات، محافظت و نگهبانی و حمل مواد، به کار گرفته شدند.

ژرمن شپردها قبل از جنگ جهانی اول به امریکا رفته بودند، ولی بعد از جنگ محبوب شدند. چون، بعد از جنگ، بعضی سربازان، چند تولۀ ژرمن شپرد را، به سبب هوش و شجاعتشان، با خود به آنجا بردند. یکی از آن‌ها تولۀ پنج‌روزه بود که سرجوخه‌ای امریکایی او را از یک مرکز پرورش سگ‌ها، در فرانسه، که زیر بمباران ویران شده بود، نجات داد و با خود به لس‌آنجلس برد. سرجوخه لی دانکن (Corporal Lee Duncan) این توله را تربیت کرد و رین تین تین (Rin Tin Tin) به یکی از ستارگان هالیوود تبدیل شد. او در 26 فیلم ظاهر شد و محبوبیت ژرمن شپردها را در امریکا بیشتر کرد.

گرچه متفقین تحت تاثیر توانایی‌های سگ‌های آلمانی قرار گرفته بودند، اما از اینکه اصل و نسب آن‌ها به آلمان می‌رسد خوششان نمی‌آمد. در دوران جنگ، هر چیزی که مربوط به آلمان بود، نادیده گرفته می‌شد. تا اینکه در سال 1917، موسسۀ پرورش سگ امریکایی (AKC) نام این نژاد را به سگ چوپان (Shepherd Dog) تغییر داد. در انگلستان، بعد از اینکه مرز آلمان و فرانسه منطقۀ آلزاس-لورن تعیین شد، نام نژاد ژرمن شپرد را به سگ گرگی آلزاسی تغییر (Alsatian Wolf Dog) دادند. این نام‌ها به صورت رسمی وجود داشت. تا آنکه در سال 1931، موسسۀ پرورش سگ امریکایی دوباره نام این نژاد را به ژرمن شپرد برگرداند. موسسۀ پرورش سگ انگلستان را  این کار را در سال 1977 انجام داد.

کاپیتان فون استفنتز حسابی درگیر پرورش سگ‌های ژرمن شپرد شد. تا اینکه در سال 1922، افزایش خلق‌وخوی بد و پوسیدگی دندان در سگ‌ها او را نگران کرد. او برای پیشگیری از شیوع این دو در سگ‌‌ها، آزمایش کنترل کیفیت طراحی کرد. به این شکل که هر سگی که می‌خواست جفتگیری کند باید چندین آزمایش را با موفقیت پشت سر می‌گذاشت تا معلوم شود که از لحاظ رفتار، هوش، سلامتی و ورزشکاری در وضعیت مناسبی است.

از طرف دیگر، پرورش‌دهنده‌های امریکایی ژرمن شپرد کمتر به این مسائل توجه می‌کردند. آن‌ها می‌خواستند سگ‌ها در مسابقات نمایشی شرکت کنند و برنده شوند. برای همین تاکید آن‌ها بر زیبایی ظاهر و قدرت پاها و شیوۀ راه رفتن سگ‌ها بود.

بعد از جنگ جهانی دوم، پرورش‌دهنده‌های امریکایی و آلمانی بیش از پیش از هم فاصله گرفتند، اما ادارۀ پلیس و ارتش ایالات متحده امریکا سگ‌های ژرمن شپردی را که نیاز داشتند از آلمان وارد کردند. چون این سگ‌ها آزمایش‌های سلامتی را به خوبی پشت سر می‌گذاشتند و در آزمایش‌هایی که قدرت نمایش را در آن‌ها می‌سنجید شکست می‌خوردند.

در چند دهۀ گذشته، بعضی پرورش‌دهنده‌های امریکایی رویکرد خود را تغییر کردند و تلاش کردند، به جای زیبایی ظاهر، توانایی‌های این نژاد را پرورش دهند. برای این کار، از آلمان، سگ‌های ژرمن شپرد وارد کردند تا قابلیت‌ سگ‌ها را به صورت ژنتیکی ارتقا دهند. امروزه، به‌راحتی می‌توان در امریکا ژرمن شپردی خرید که به کارایی و فعالیت‌هایی که می‌تواند انجام دهد شهرت داشته باشد.

اندازۀ سگ‌های ژرمن شپرد

قد ژرمن شپردهای نر بین 61 تا 66 سانتی‌متر و قد ژرمن شپردهای ماده بین 56 تا 61 سانتی‌متر است. وزن ژرمن شپردها از 34 تا 43 کیلوگرم است.

ویژگی‌های شخصیتی سگ‌های نژاد ژرمن شپرد

سگ‌های نژاد ژرمن شپرد منزوی‌اند، ولی معمولا پرخاشگر نیستند. آن‌ها زود با کسی دوست نمی‌شوند، ولی وقتی دوست ‌شوند بسیار وفادارند. با خانوادۀ خودشان بسیار خوش‌رفتارند و به‌راحتی ارتباط برقرار می‌کنند. در عین حال زمانی که احساس خطر کنند بسیار قوی و حمایتگرند. مجموعۀ این عوامل سبب می‌شود سگ‌های مراقب بی‌نظیری باشند.

این سگ‌های باهوش و تربیت‌پذیر زمانی شادند که کاری برای انجام دادن داشته باشند. آ‌ن‌ها را می‌توان برای انجام هر کاری تربیت کرد، از نگهبانی و ردیابی مواد مخدر تا خبر دادن صدای زنگ در به فرد ناشنوا. فقط یک کار است که نمی‌توانند خوب از پس آن بربیایند: تنها ماندن. اگر سگ ژرمن شپرد فعالیت و سرگرمی کافی و همچنین تعامل و ارتباط کافی با صاحبش نداشته باشد، کسل و بی‌حوصله می‌شود و از راه‌هایی که نباید، مثل جویدن چیزها و پارس کردن، انرژی‌اش را تخلیه می‌کند و اعتراضش را نشان می‌دهد.

ژرمن شپردها هم، مثل بقیۀ سگ‌ها، باید در تولگی اجتماعی شوند. یعنی با آدم‌ها و حیوانات مختلف آشنا شوند و شرایط متنوعی را تجربه کنند. سگی که به‌خوبی اجتماعی شود، در بزرگسالی سگ آرام و خوش‌رفتاری خواهد بود.

بیماری‌های رایج در نژاد ژرمن شپرد

سگ‌ها نژاد بردر کولی عموما سالمند، اما مثل هر نژاد دیگری در این نژاد هم بعضی بیماری‌ها شایع‌تر است. معنی این حرف این نیست که همۀ سگ‌ها به همۀ این بیماری‌ها مبتلا می‌شوند. آگاهی داشتن راجع به بیماری‌ها می‌تواند به ما کمک کند که از سگمان بهتر مراقبت کنیم.

اگر می‌خواهید سگ بخرید، او را از پرورش‌دهنده‌ای بگیرید که از سگ‌هایش خوب مراقبت کند و مطمئن باشید که سگ‌هایش سالمند.

باید مطمئن شوید که ژرمن شپرد شما ناهنجاری مفصل ران (Hip dysplasia)، ناهنجاری مفصل آرنج (Elbow dysplasia)، کم‌کاری تیروئید (Hypothyroidism)، بیماری فون ویلبراند (Von willebrand’s disease) ندارد و چشمانش سالم است.

ناهنجاری مفصل ران (Hip dysplasia):

بیماری‌ای ارثی که در آن استخوان ران در مفصلش جفت نمی‌شود. در بعضی سگ‌ها موجب درد و لنگی در یک یا هر دو پا می‌شود، ولی در بعضی سگ‌ها هیچ نشانه‌ای ندارد. بهترین راه تشخیص آن استفاده از عکس اشعۀ ایکس است. علاوه بر ارث، بالا رفتن سن هم این ناهنجاری را در سگ‌ها به وجود می‌آورد. ‌سگ‌های مبتلا به این ناهنجاری نباید بچه‌دار شوند، چون بچه‌شان هم مبتلا می‌شود. پس قبل از خرید توله، مطمئن شوید که والدینش سالم بوده‌اند.

ناهنجاری مفصل آرنج (Elbow dysplasia):

یک بیماری ارثی است که اغلب در نژادهای بزرگ دیده می‎شود. به نظر می‌رسد رشد نامتناسب سه استخوانی که آرنج را می‌سازند سبب لنگی و ناکارآمدی آرنج می‌شود. در این شرایط سگ ممکن احساس درد داشته باشد. دامپزشک ممکن است برای کاهش درد سکن تجویز کند یا برای درمان ناهنجاری مفصل آرنج را جراحی کند.

ورم و پیچش معده (Gastric Dilatation-Volvulus):

که عموما به آن نفخ می‌گویند. بیماری‌ای که زندگی سگ‌های بزرگ، به خصوص آن‌هایی که سینه‌های بزرگ و گود دارند، مثل گلدن روتریور (Golden Retrievers)، را به خطر می‌اندازد. اگر سگ در یک وعده غذای زیادی بخورد، سریع غذا بخورد، بعد از غذا مقدار زیادی آب بنوشد، یا بعد از خوردن غذا فعالیت زیاد داشته باشد، این بیماری بیشتر و خطرناک‌تر بروز می‌کند. نفخ زمانی به وجود می‌آید که معده با گاز یا هوا پر شود و ورم کند و سپس پیچ بخورد. در این شرایط سگ نمی‌تواند آروغ بزند و یا استفراغ کند تا از شکمش را خالی کند. در نتیجه بازگشت طبیعی خون به قلب مختل می‌شود. فشار خون افت می‌کند و شک دچار شک قلبی می‌شود و اگر فورا درمان نشود می‌میرد. ورم شکم، ترشح زیاد بزاق و آروغ زدن بدون استفراغ از نشانه‌های نفخ در سگ‌هاست. همچنین گ ممکن است بی‌قرار، افسرده، بی‌انرژی و ضعیف باشد و سرعت ضربان قلب هم بیشتر از حالت عادی باشد. با دیدن هر کدام از این نشانه‌ها، فورا سگتان را نزد دامپزشک ببرید.

میلوپاتی دژنراتیو (Degenerative Mylopathy):

یک بیماری پیشروندۀ نخاعی است. در این بیماری آسیب در بخشی از نخاع بروز می‌کند که مرکز برقراری ارتباط میان مغز و پاهای عقب سگ است. سگ‌های مبتلا به این بیماری نمی‌‌توانند دانند که پاهای عقبشان کجاست و نمی‌توانند آن‌ها را به‌خوبی حرکت دهند. میلوپاتی دژنراتیو تا جایی پیشرفت می‌کند که سگ دیگر نمی‌تواند راه برود. متاسفانه برای این بیماری درمانی وجود ندارد و اغلب مجبور می‌شوند سگ را برای همیشه بخوابانند. در برخی موارد این بیماری ناشی از کمبود ویتامین ب12 و ویتامین ای (E) است. این موارد با تامین ویتامین لازم، بیماری بهبود می‌یابد.

نارسایی قسمت برون‌ریز پانکراس (Exocrine Pancreatic Insufficiency):

یک بیماری ارثی، در ناحیۀ پانکراس، است که در آن سلول‌های تولیدکنندۀ آنزیم‌های گوارشی از بین می‌روند. در نتیجه، سگ دیگر نمی‌تواند غذا را هضم و جذب کند. اولین نشانه‌های این بیماری عبارتند از: گاز، بی‌اشتهایی، کم شدن وزن و تغییر مدفوع. سگ بسیار لاغر و در عین حال بسیار گرسنه می‌شود. این بیماری با یک آزمایش سادۀ خون قابل تشخیص است. درمان آن نیز سخت نیست. کافی است که آنزیم‌های پانکراس به غذای سگ اضافه شود. با تجویز و مصرف دقیق دارو این بیماری، در بیشتر سگ‌ها، بهبود می‌یابد.

حساسیت‌ها (Allergies):

بعضی از ژؤمن شپردها از انواع حساسیت رنج می‌برند، از حساسیت‌های پوستی گرفته تا حساسیت‌های غذایی. نشانه‌های حساسیت در سگ‌ها شبیه انسان‌هاست. اگر ژرمن شپرد شما خارش پوست دارد، پنجه‌هایش را می‌لیسد، یا صورتش را زیاد می‌مالد، احتمالا حساسیت دارد. او را نزد دامپزشک ببرید.

مراقبت و نگهداری از سگ‌های نژاد ژرمن شپرد

ژرمن شپردها سگ گله بوده‌اند و عادت داشتند که در روز ساعت‌ها به دنبال گله این طرف و آن طرف بدوند. همین امر نشان می‌دهد که آن‌ها سگ‌هایی بسیار پرانرژی هستند و به فعالیت روزانه برای تخلیۀ انرژی‌شان نیاز دارند. اگر ژرمن شپرد خود را بدون تخلیۀ انژی‌اش زمان زیادی تنها می‌گذارید، منتظر بروز مشکلات رفتاری در او باشید. مشکلاتی مثل جویدن چیزها، کندن زمین و اشیا و پارس کردن. ژرمن شپردها هم به فعالیت بدنی، مثل دویدن، نیاز دارند و هم به فعالیت ذهنی، مثل یاد گرفتن دستورات جدید.

ژرمن شپردها، مثل بقیۀ سگ‌های گله پارس می‌کند. پارس کردن همیشه ناهنجاری رفتاری نیست، ولی برای یک ژرمن شپرد، دستور «ساکت» باید یکی از آموزش‌های اولیه و پایه‌ای باشد. این سگ‌ها از جویدن لذت می‌برند و آرواره‌های قدرتمند آن‌ها تقریبا هر ماده‌ی را خراب می‌کند. اگر ژرمن شپرد اشیای مختلف را بردارد، ممکن است دندان‌هایش خراب شود، یا با بلعیدن آن بیمار شود یا حتی خفه شود. با دادن اسباب‌بازی‌های مناسب جویدن به او، هم از زندگی‌ و سلامتی‌اش مراقبت کنید و هم اجازه دهید با اسباب‌بازی‌هایش سرگرم شود.

تغذیۀ سگ‌های نژاد ژرمن شپرد

روزانه سه تا چهار پیمانه غذای خشک مرغوب که بهتر است در دو وعده داده شود.

اینکه یک سگ بالغ چه قدر غذا بخورد به چیزهای زیادی بستگی دارد، مثل: سن، متابولیسم، اندازه و میزان فعالیتش. هر سگی نیازها و شرایط خاص خودش را دارد. آنچه مشخص است اینکه سگی که فعالیت بیشتری داشته باشد غذای بیشتری می‌خورد. کیفیت غذا هم در مقدار آن موثر است. خوردن زیاد و بیشتر از مقدار معین از غذاهای مرغوب سگ را چاق می‌کند.

برای اینکه بفهمید ژرمن شپرد شما اضافه وزن دارد یا نه از بالا به او نگاه کنید. باید بتوانید دور کمرش را ببینید. سپس دستتان را، با انگشتان جدا از هم، به پشتش، از بالا تا پایین ستون فقرات، بکشید. اگر دنده‌هایش را نمی‌بینید، اما آن‌ها را، بدون اینکه انگشتانتان را فشار دهید، حس می‌کنید، وزن سگ شما نرمال است. اگر برای حس کردن دنده‌ها باید انگشتانتان را فشار دهید، سگ شما چاق است و به فعالیت و ورزش بیشتری احتیاج دارد. اگر دنده‌های او را می‌بینید، کمبود وزن دارد.

در زمان تولگی ژرمن شپردتان باید خیلی مراقب مقدار تغذیه و فعالیت او باشد. آن‌ها بین 4 تا 7 ماهگی خیلی سریع رشد می‌کنند و همین امر آن‌ها را در معرض ابتلا به مشکلات استخوانی قرار می‌دهد. خوردن غذای مرغوب از بیشتر این مشکلات پیشگیری می‌کند. غذای مرغوب شامل 22 تا 24 درصد پروتئین و 12 تا 15 درصد چربی است.

نگذارید تولۀ نژاد ژرمن شپرد تان، تا دو سالگی روی زمین سفت، مثل آسفالت، بدود، بپرد یا  بازی کند، تا زمانی که مفصل‌هایش کاملا شکل بگیرد و محکم شود. اشکالی ندارد اگر توله‌ها روی چمن بازی کنند یا همان جنب و جوش خود که حدود یک اینچ (2و نیم سانتی متر) از زمین فاصله می‌گیرند را داشته باشند.

غذا دادن زیاد به ژرمن شپرد او را چاق می‌کند و همین امر سبب بروز مشکلات مفصلی و بیماری‌های دیگر در او می‌شود. مقدار معینی به او تشویقی دهید. او را فعال نگه دارید. طبق برنامه به او غذا دهید و ظرف غذا را پر یک گوشه نگذارید بماند.

موها و بهداشت سگ‌های ژرمن شپرد

چنانکه گفته شد، نژاد ژرمن شپرد ، در اصل، برای گله‌داری پرورش داده شدند. موهای نسبتا بلندِ دو لایه‌ای که بدن آن‌ها را پوشانده، از ژرمن شپردها در آب‌وهوای سرد، بارانی و برفی حفاظت می‌کند. در عین حال این موها گل و لای و خس و خاشاک را به خود می‌گیرد و آن‌ها را کثیف می‌کند.

موهای ژرمن شپردها دو مدل است. بعضی از آن‌ها موهای بلند دارند و بعضی موهای نسبتا بلند. بهترین ژرمن شپردها دو لایه موی نسبتا بلند دارند. موهای لایۀ بیرونی صاف و متراکم است و رو یبدن خوابیده است. در بعضی ژرمن شپردها این موها سفت و موج‌دار است.

رنگ و طرح موهای ژرمن شپردها بسیا متنوع است: مشکی، مشکی و کرم، مشکی و قرمز، مشکی و نقره‌ای، مشکی و برنزه، آبی، خاکستری، جگری، سموری و سفید. موسسۀ پرورش سگ امریکایی (AKC) ژرمن شپردهای سفید را به رسمیت نمی‌شناسد و اجازه نمی‌دهد در نمایش‌های سگ‌های این موسسه شرکت کنند، ولی ژرمن شپردهای سفید می‌توانند در مسابقات دیگر شرکت کنند.

گاهی به ژرمن شپردها لقب «موریز» می‌دهند. در تمام طول سال موهایشان می‌ریزد، ولی دو بار در سال این ریزش شدید می‌شود. اگر می‌خواهید ژرمن شپرد داشته باشید، خودتان را آماده کنید که موهایش را همۀ جای زندگی‌تان ببینید. هیچ راه حال معجزه‌آسایی برای جلوگیری از ریزش موهای او وجود ندارد. هفته‌ای دو، سه بار او را برس بکشید تا بیشتر موها جمع شود. شاید هم مجبور شوید بیشتر خانه را جاروبرقی بکشید.

حمام کردن زیاد سگ سبب می‌شود چربی پوست او از بین برود و در نتیجه پوست و مویش آسیب ببینید. بنابراین زمانی او را حمام کنید که واقعا کثیف شده باشد. در عین حال، ژرمن شپردها دوست دارند که تمیز باشند. پس در حمام کردن او تعادل را رعایت کنید.

ناخن‌ها باید ماهی یک بار کوتاه شوند. هفته‌ای یک بار گوش‌هایش را معاینه کنید تا کثیف نباشد، قرمزی یا عفونت نداشته باشد. سپس با یک گوش‌پاک‌کن داخل گوش را، به آرامی، تمیز کنید. مراقب باشید که گوش‌پاک‌کن را داخل گوش فرو نبرید و فشار ندهید.

ژرمن شپردها جویدن را دوست دارند. با گرفتن خوراکی‌های مخصوص تمیز کردن دندان می‌توانید با استفاده از این علاقه دندان‌هایشان را تمیز نگه دارید. عروسک مخصوص در اختیارشان قرار دهید تا با جویدن اشیای مقفرقه به دندانشان آسیب نزنند. مسواک زدن، ترجیحا هر شب، با مسواک نرم و مخصوص سگ‌ها سبب می‌شود دندان‌ها و لثه‌هایشان سالم باقی بماند.

رابطۀ سگ‌های نژاد ژرمن شپرد با کودکان و حیوانات دیگر

اگر ژرمن شپرد از تولگی با بچه‌های مختلف آشنا شده باشد و به‌خوبی اجتماعی و تربیت شده باشد، یک همراه و همدم فوق العاده برای بچه‌هاست. برای بچه‌ها هم پلیس است و هم پرستاربچه. در هر دو نقش هم بسیار مهربان و حمایتگر است. با اینکه سگ‌های ژرمن شپرد قابل اعتمادند، ولی به سبب هیکل بزرگی که دارند ممکن است ناخواسته به نوزادان و بچه‌های کوچک آسیب بزنند. به طور کلی نژاد ژرمن شپرد با بچه‌هایی که نمی‌شناسد چندان رابطۀ خوبی ندارد.

ژرمن شپردها با سگ‌ها و حیوانات خانگی دیگر در صلح و آرامش زندگی می‌کند، به شرط اینکه این را از تولگی به او آموزش دهید. آشنا کردن و دوست کردن یک ژرمن شپرد بزرگسال با گربه‌ها و حیوانات دیگر چندان راحت نیست. در این شرایط ممکن است لازم باشد که مربی متخصص برای او بگیرید.

توضیحات :

آلزاس:

یکی از ایالت‌هال آلمان است که در جنگ جهانی نخست، طبق معاهدۀ ورسای، از آلمان جدا شد و به فرانسه پیوست.